نوشته شده در پنجشنبه پنجم اردیبهشت 1387 ساعت 10:53 شماره پست: 57
دوستان عزیزم
اول باید تصریح کنم که من دید همسان خواهانه ندارم و نمی خوام شما رو به خاطر تفاوت دیدگاهامون نفی کنم(با توجه به پیش فرض های مطلب نوشته شده) و چیزهایی که می نویسم فقط قدری توضیح بیشتر مطلبه
مشکل شما نگاه نقطه ای به فضای سیاسیه. یعنی اگه گروه ها و فعالین سیاسی روی یک خط ایستاده باشند، شما تمام کسانی رو كه ذره اي جلوتر يا عقب تر از خودتون ايستاده باشند رو رد مي كنيد. عده اي رو به انگ ارتجاعي بودن و عده ديگري رو به اتهام تندروي و عدم عقلانيت. مشكل اين نوع نگاه اينه كه هرچي فضا شفاف تر بشه و هويت فكري گروهها مشخص تر بشه شما خودتون رو تنهاتر حس مي كنيد و كم كم كسي نمي مونه كه بتونين باهاش كار كنين(اتفاقي كه در جهان واقع هم داره مي افته). اتفاقي كه تو دانشگاه تهران بين چپ ها وليبرال ها هم افتاد از همين دست بود. تا موقعي كه فرايند هويت يابي و هويت سازي كم رنگ بود مي تونستن با هم كار كنن ولي....
من همون طور كه قبلا گفتم اصلا از عدم شفافيت دفاع نمي كنم بلكه از ائتلاف(نه اتحاد) در عين شفافيت حرف مي زنم. مطلبي كه قبل از 16 آذر امسال با همين محتوي و با عنوان "در ضرورت همبستگي و تمايز" نوشتم اگر جدي گرفته مي شد اين همه هزينه به دانشجويان تحميل نميشد.
فضاي سياسي رو بايد نه نقطه اي بلكه به صورت طيف ديد. به خاطر ملاحظات راهبردي هم كه شده فعال سياسي بايد هم طيف تندروتر از خودش رو تقويت كنه و هم با عدم سم پاشي فضاي پشت سرش امكان ائتلاف با اون ها رو از دست نده تا شايد بتونه در شرايط سخت در مقابل هجوم دسته هايي كه دقيقا در نقاط حدي انتهاي طيف قرار دارن مقاومت كنه و نابود نشه و در روزهاي خوب توان پيشروي پايدار داشته باشه. بايد از ايده آليسم و اتوپيسم دست برداشت. سياست مغز سرد ميخواد و نه قلب گرم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر