نوشته شده در سه شنبه نوزدهم شهریور 1387 ساعت 11:59 شماره پست: 67
حالا بعد از پنج ماه دوباره می نویسم. حالا انگار این کابوس دوساله تمام شده است.
پریروز، هفده شهریور بعد از پر کردن 4 نسخه از تعهدی ننگین(که یک نسخه اش را برای تنویر افکار عمومی آپلود کرده ام) و پس از آوردن رتبه های 23، 14 و 6 در سه آزمون کارشناسی ارشد در رشته پژوهش علوم اجتماعی دانشگاه تهران ثبت نام شدم. حالا که به پشت سر نگاه می کنم می توانم بدون ذره ای تردید بگویم که به هیچ وجه از راهی که آمده ام پشیمان نیستم. آخر من و دوستانم سالهای عمرمان را صرف آقای فلان و بهمان نکرده بودیم که با چرخیدن امروز آن ها حسرت بخوریم. ما پای آرمان مقدس دموکراسی خواهی ایستاده بودیم، ایستاده ایم و خواهیم ایستاد.
آنچه که برای من بسیار گران تمام شد این دو سال محافظه کاری است که پیشه کرده بودم و بابت آن بسیار عذاب کشیدم تا بتوانم به قول دوست عزیزم احمد خداداد این کارت دانشجویی ناقابل را چندسالی تمدید کنم. سخت است دیدن و هیچ نگفتن اما برای آدمی مثل من که دوست ندارد مثل بسیاری از همفکرانش برود و ایران را برای احمدی نژادها جای دوست داشتنی تری بکند چاره دیگری نبود.
حالا اما این حرفها دیگر تمام شده است و من مثل سال 82 یک دانشجوی سال اول دانشگاه تهرانم، بی آنکه 4 نسخه از این کاغذها ، گامهایم را سست کنند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر