مهاجرت به بلاگر

پس از حدود 100 پست در وبلاگ "این دو تن" در بلاگفا in2tan.blogfa.com ، به دلیل مشکلاتی که وبلاگ قبلی پیدا کرده بود و به دلیل امکانات بیشتر بلاگر تصمیم گرفتیم به اینجا یعنی in2tan.blogspot.com مهاجرت کنیم.
اگر شما از کسانی هستید که به ما لینک داده اید و یا گاهی از سر لطف(یا هر دلیل دیگری) سری می زنید، به شما خوش آمد می گوییم.

گزارشي از اعتراضات دانشجويي نسبت به تخلفات كميته انضباطي در دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران

گزارشي از اعتراضات دانشجويي نسبت به تخلفات كميته انضباطي در دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران

عدم صداقت رئیس کمیته‌ی انضباطی در عمل به تعهدات

خبرنامه امیرکبیر: در ايام امتحانات ترم گذشته (بهمن‌ماه ۱۳۸۷)، حادثه¬ي ناگواري (سقوط از طبقه چهارم كتابخانه خوابگاه) براي يكي از دانشجويان دانشكده علوم اجتماعي، نبي پيرمحمدي اتفاق افتاد. در همان روز حادثه، اين دانشجو بايد در كميته انضباطي حاضر مي¬شد تا در مورد اعتراض صنفي دانشجويان نسبت به پيدا شدن ناخن در غذاي كوي دانشگاه، مورد بازجويي قرار گيرد. ضمن آنكه بايد دوباره يادآور شد كه اين احضار در ميانه¬ي امتحانات پايان ترم صورت گرفت.

اين حادثه و ديگر موارد مشابه وهمچنين تخلفات متعدد و آشكار كميته انضباطي در سالهاي اخير، دانشجويان دانشكده علوم اجتماعي را بر آن داشت تا خواهان پاسخگويي مسئولان باشند.

فعالان مطبوعاتي دانشكده با صدور بيانيه¬اي تاثر خود را نسبت به فاجعه رخ داده اعلام داشتند. دانشجويان در اين بيانيه با ذكر موارد تخلف كميته انضباطي، مطالبات خود را مطرح کردند و بر لزوم تحقق اين مطالبات و ادامه اعتراضات تاکيد ورزيدند. در پي آن، روز ۲۷ بهمن دانشجويان با برپايي تريبون آزاد در دانشکده، اعتراض عمومي خود را اعلام داشتند. به دنبال آن دانشجويان با تجمع در حوزه رياست دانشکده، خواهان پاسخگويي مسئولان شدند. هيئت رئيسه پذيرفت که هفته بعد، از معاونت دانشجويي دانشگاه تهران و رئيس کميته انضباطي دکتر قمصري و دبير کميته انضباطي آقاي غلامعلي زاد دعوت کند تا در ميان دانشجويان معترض حاضر شوند و پاسخگوي موارد متعدد تخلفات مرتبط با کميته انضباطي باشند. يکشنبه چهارم اسفند اولين جلسه دادخواهي دانشجويان تشکيل شد و دکتر قمصري و هيئت رئيسه دانشکده در برابر دانشجويان حاضر شدند تا پاسخگوي مطالبات دانشجويان باشند. در آن جلسه موارد متعدد تخلفات کميته انضباطي مطرح شد. از جمله اين تخلفات، صدور حکم بدون احضار دانشجو، احضار در ايام امتحانات و وارد نمودن فشارهاي رواني در آن ايام بر دانشجويان، عدم تفهيم اتهام صحيح توسط دبير کميته‌ي انضباطي، برخورد نامناسب، غيرمنطقي و در پاره¬اي از موارد غير اخلاقي دبير کميته‌ي انضباطي، کتمان و انکار حق دفاع حضوري از سوي دبير کميته‌ي انضباطي، ابلاغ حکم در ايام امتحانات، صدور حکم خارج از اختيارات کميته‌ي بدوي و ديگر موارد تخلف کميته انضباطي بود که از سوي دانشجويان ذکر شد. دکتر قمصري در آن جلسه با فرافکني¬ها و به حاشيه کشاندن بحث، حاضر به قبول هيچ¬يک از موارد تخلف نشد و نسبت به اعتراض دانشجويان بي¬تفاوت بود. در آن جلسه که در تالار ابن خلدون دانشکده برگزار شد حدود ۵۰۰ دانشجو خواهان پاسخگويي مسئولين بودند. دانشجويان مطالبات خود را بدين شرح اعلام کردند:

• برکناري دبير کميته‌ي انضباطي دانشگاه و معرفي دبير جديد با مشورت اعضاي شوراي دانشگاه
• پشتيباني مالي و تامين کامل هزينه‌هاي درماني دوست هم دانشکده‌اي، نبي پيرمحمدي
• سپردن انتخاب نمايندگان دانشجويي کميته‌ي انضباطي به شوراي صنفي دانشجويان
• توقف بي‌قيد و شرط احضار دانشجويان در ايام امتحانات، تعطيلات نوروز و تابستان
• فراهم آوردن امکان دفاع حضوري در جلسه‌ي تصميم‌گيري براي تمام دانشجويان احضارشده به کميته‌هاي انضباطي
• صدور احکام انضباطي در چارچوب آيين‌نامه‌ي انضباطي و توقف برداشت‌هاي غيرحقوقي و رويه‌هاي غيرقانوني
• مستند کردن دقيق احکام صادرشده براي دانشجويان به مواد آيين‌نامه و شيوه‌نامه‌ي اجرايي در متن حکم ابلاغي

سرانجام دکتر قمصري پاسخگويي را مشروط به بررسي بيشتر در مورد تخلفات و ارائه مستندات از سوي دانشجويان دانست. و قرار بر آن شد تا دانشجويان مستنداتي در مورد برخي از تخلفات اين کميته ارائه دهند و دکتر قمصري متعهد شد تا هفته بعد دوباره در دانشکده حضور يابد و نتيجه بررسي¬هاي خود را اعلام دارد. ضمن اينکه دکتر قمصري در جلسه اول منکر هر گونه تخلف از سوي کميته انضباطي شد و حتي شهادت بسياري از دانشجويان مورد ظلم قرار گرفته را نيز نپذيرفت. در هر صورت دانشجويان در کمتر از دو روز مستنداتي از برخي موارد تخلفات فراقانوني اين کميته آماده کردند و در اختيار دکتر قمصري و فرهاد رهبر قرار دادند.

روز سه¬شنبه ۱۳ اسفند دومين جلسه دادخواهي در تالار ابن خلدون دانشکده و با استقبال زياد دانشجويان برگزار شد. دکتر قمصري در ابتداي جلسه سعي بر آن داشت تا موارد تخلف کميته انضباطي را که در مستندات ارايه شده از سوي دانشجويان مشهود بود و امکان انکار آنها وجود نداشت، اشتباهات کوچکي عنوان کند که در برخي موارد اتفاق مي¬افتد. اما در ادامه برنامه و با حضور برخي از دانشجوياني که بطور ناعادلانه و غير قانوني مورد ظلم احکام و عملکرد مسئولين کميته انضباطي قرار گرفته بودند و ارائه برخي مستندات غيرقابل انکار از سوي دانشجويان، دکتر قمصري ديگر قادر به نپذيرفتن موارد تخلف نبود چرا که کميت و کيفيت تخلفات فراتر از آن بود که تحت عنوان اشتباهات کوچک بتوان از زير آنها شانه خالي کرد.

در آن جلسه دکتر قمصري بسياري از موارد تخلف کميته انضباطي را پذيرفت و در مورد مطالبات دانشجويان در ارتباط با هزينه¬هاي مالي درمان نبي¬ پيرمحمدي و تغييرات در ارتباط با کميته انضباطي سر تسليم فرود آورد و در حضور حدود ۵۰۰ دانشجو، متعهد شد تا تمامي مطالبات دانشجويان را به انجام برساند و فقط عزل دبير کميته انضباطي را مستلزم بررسي بيشتر دانست.

دانشجويان نيز در پايان جلسه با صدور بيانيه شماره ۷ بر تداوم اعتراضات تا تحقق تمامي مطالبات تاکيد کردند و از تشکيل «کميته پيگيري حقوق دانشجويان احضار شده به کميته انضباطي» و دنبال نمودن روند تحقق مطالبات و ادامه اعتراضات از طريق اين کميته خبر دادند و با توزيع فرم¬هاي عضويت از تمامي دانشجويان دعوت کردند تا با پيوستن به اين کميته و همکاري با آن در پيگيري موثر و فراگير حقوق دانشجويي، همکاري نمايند.

علي¬رغم پذيرش موارد تخلف کميته انضباطي در جلسه ۱۳ اسفند از سوي دکتر قمصري و متعهد شدن ايشان براي رسيدگي به موارد تخلف، اما در تاريخ ۱۹ اسفند دکتر قمصري در مصاحبه¬اي با خبرگزاري مهر، هرگونه تخلف در کميته انضباطي دانشگاه را تکذيب کرد. مهدي قمصري در گفتگو با خبرنگار مهر درباره نقد دانشجويان نسبت به عملکرد کميته انضباطي گفت: «نکاتي که دانشجويان مطرح مي¬کردند ادعاي تخلفات خيلي جدي از سوي کميته انضباطي بود اما پس از بررسي پرونده¬هاي مشخصي که از سوي دانشجويان مطرح شد به اين جمع¬بندي رسيديم که تخلفي در بررسي اين پرونده¬ها صورت نگرفته و شوراي انضباطي دانشگاه بر طبق وظيفه خود عمل کرده است.»

اين در حالي است که دکتر قمصري در فاصله بين جلسه اول و جلسه دوم و ارايه مستندات از سوي دانشجويان به بررسي برخي پرونده¬هاي مطرح شده از سوي دانشجويان پرداخت و در جلسه دوم دادخواهي، صريحا در حضور دانشجويان موارد تخلف کميته را پذيرفت و به خواسته¬هاي دانشجويان و حقانيت آنها پاسخ مثبت داد. اما به فاصله چند روز در مصاحبه با خبرگزاري مهر تمام موارد را با بي¬اخلاقي و توسل به عبارات دروغ ، تکذيب کرد.

چنين عملکردي هر چه بيشتر بر عدم صداقت مسئولين و همچنين بر تخلفات کميته انضباطي، صحه مي¬گذارد چرا که مطالب عنوان شده از سوي دکتر قمصري در مصاحبه با خبرگزاري مهر يکي ديگر موارد تخلف اين کميته است که بر تخلفات گذشته افزوده مي¬شود و هر چه بيشتر دروغ¬گويي¬ها و عدم پاسخگو بودن دکتر قمصري را آشکار مي¬سازد.

ضمن آنکه روز سه ¬شنبه ۲۰ اسفند اولين نشست عمومي کميته ¬ي حمايت از حقوق دانشجويان احضار شده به کميته انضباطي تشکيل شد و تصميماتي در مورد ادامه روند اعتراضات و پيگيري مطالبات و رسيدگي به تخلفات، اتخاذ گرديد.
http://www.autnews.us/archives/1387,12,00019271

http://bamdadkhabar.com/2009/03/post_1068/

پاسخ کميته حمايت از حقوق دانشجويان احضار شده به کميته انضباطي به اظهارات دکتر قمصری
http://bamdadkhabar.com/2009/03/post_1201/

آدرس وبلاگ
کمیته حمایت از حقوق دانشجویان احضار شده
به کمیته انضباطی دانشگاه تهران:
http://ut-commitee.blogfa.com

سایه ای در تاریکی

نوشته شده در دوشنبه دوازدهم اسفند 1387 ساعت 14:32 شماره پست: 96
چونان یخی بر ساحل تابستان آب نخواهم شد
سپیده دمی با نسیمی فرو خواهم شکست؛
چون درخت موریانه خورده ای که هنوز شاخه هایی سبز دارد.
سپیدی مویم را اینجا کسی نخواهد دید؛
شکستن صدایم را کسی نخواهد شنید؛
ناپدید خواهم شد، چون سایه ای در تاریکی.

عظیم حسن زاده

نوشته شده در یکشنبه چهارم اسفند 1387 ساعت 17:53 شماره پست: 95
از گفتن ریز ماجرا به دلیل مسائل آکادمیک معذورم اما اگر دیشب دوست عزیزم عظیم حسن زاده(chalish.blogfa.com)(بلاگفای ابله داره اذیت میکنه و نمیذاره مثه آدم لینک بدم) تا صبح بیدار نمی ماند و به فریادم نمیرسید فنا میشدم.
دیشب شب بدی بود و امروز روزی خوب.

شوری آش و رسیدن خبر به خان

نوشته شده در یکشنبه بیستم بهمن 1387 ساعت 15:36 شماره پست: 94
احمد توکلی رئیس مرکز پژوهشهای مجلس در سایت الف می نویسد:
وزیر محترم نفت در برابر اعتراض بنده[به برداشت غیرقانونی و بیش از حد مصوب از صندوق ذخیره ارزی] گفت: قبول دارم خلاف است ولی چون کشور محتاج بود، با مسوولیت خود و با اطلاع ریاست جمهور این کار را کردم. پاسخ شنید که شما تنها مسوول اجرای قانون هستید و حق تشخیص مصلحت بدون اذن قانونگذار ندارید. موافقت رییس جمهور هم با کار شما اثري بر غیرقانونی بودن اقدام ندارد، تنها ایشان را هم شریک جرم می‌سازد.
قانون شکسته شد با صراحت تمام، مجلس در برابر این قانون‌شکنی آشکار سکوت کرد، میلیارد‌ها دلار بیش از حد مجاز قانون، منابع ارزی تلف شد، آن همه آسیب از افزایش مصرف بنزین بر مردم تحمیل شد. اگر این دلارها در حساب ذخیره ارزی باقی می‌ماند و در سال پردردسر 1388 به کارمان می‌آمد، بد بود؟ اگر دلارهاي مذكور به جای مصرف غیرقانونی، در تحقق قانونِ اجرای سیاست‌های کلی اصل 44 در اختیار بخش خصوصی و تعاونی قرار می‌گرفت تا صرف تولید و اشتغال شود چطور؟ یا برای توسعه و اتمام فازهای پارس جنوبی صرف می‌شد و بخشی از عقب‌ماندگی ما از قطر را در بهره‌برداری از میدان مشترک جبران می‌ساخت بهتر نبود؟ به وزیر نفت در کمیسیون بودجه گفتم که کار غیرقانونی وزارت نفت درست مانند این است که شما دست در جیب کسی بکنید و بدون رضایت وی پولی را بردارید. شما که فرد خوش‌سابقه و متدینی هستید، حاضرید این کار را بکنید، که نیستید. حالا دست در جیب 70 میلیون کرده‌اید و در قیامت ضامن همه تبعات فقدان این منابع هدر رفته در حساب ذخیره هستید. نمي‌دانم چه پاسخي خواهند داد.
واي اگر از پس امروز بود فردايي!
............................................................................................................................................................
وقتی داد احمد توکلی در می آید دیگران باید سکوت کنند. این علیرضا نوری زاده، محسن سازگارا یا مثلا تاج زاده نیست که دارد به دولت احمدی نژاد میگوید دزد. این احمد توکلی اصولگرای ذوب در ولایت است. آش آنقدر شور شده که خبر به خان رسیده است.
حالا آقای توکلی عزیز یک سوال:
اگر کسی برای آن که منافع مادی و معنوی و وزارت و وکالتش به خطر نیافتد پشت "کسی که دست در جیب 70 ملیون کرده" بایستد، چه طور اصولگرایی است و اگر اصولگراست آن اصول چگونه اصولی است؟

جهان دوست/نفرت دارد

نوشته شده در جمعه هجدهم بهمن 1387 ساعت 23:33 شماره پست: 93
همین الان یک فکر احمقانه جالب(به نظرتان ممکن نیست!؟) به سرم زد:
راهی کودکانه پیدا کردم برای اینکه بفهمیم جهان چه چیزهایی را دوست دارد و از چه کسانی یا چیزهایی متفنر است. گرچه سادلوحانه است(مثلا چون بعضی از مطالب حالت تمسخر دارد) ولی یک تصویر کلی به آدم می دهد. برای این کار روش زیر را امتحان کنید(فرض کنید میخواهید بدانید نظر جهان راجع به X چیست):
1. به Google بروید.
2.وارد کنید "I love X"
3. تعداد نتایج پیدا شده را یادداشت کنید.
4. وارد کنید "I hate X"
5. تعداد نتایج پیدا شده را یادداشت کنید.
6. تا همینجا کافی است ولی اگر سرتان درد می کند به این صورت ادامه دهید:
7. اگر بیشتر بودن یا کمتر بودن Love را نماد علاقه بدانیم نتایج به دست آمده به دو گروه منفورها و محبوبها تقسیم می شود
8. عدد کوچکتر را بر بزرگتر تقسیم کنید و یک را منهای عدد به دست آمده کنید تا شدت علاقه و نفرت درون گروهها با هم قابل مقایسه شود.

نتایج حاصله در مورد بعضی از موارد به شرح زیر است:
1. بوش: علاقه 43900 - نفرت 94800 - نفرت با شدت 54%
2. اباما: علاقه 167000 - نفرت 22000 - علاقه با شدت 87%(این یکی به نظر من قابل اطمینان نیست چون اوباما به طرز گستزده تبلیغات اینترنتی با پداخت پول کرده است و ممکن است نتایج شامل آنها شده باشد)
3. ایران: علاقه 11600 - نفرت 836 - علاقه با شدت 93%
4. آمریکا(America): علاقه360000 - نفرت 53100 - علاقه با شدت 86%
5.آمریکا(USA): علاقه 68300 - نفرت 24800 - علاقه با شدت 74% (این جستجو را با دو کلمه متفاوت کردم تا قابلیت اطمینان روش را بسنجم. در ضمن آمریکا ممکن است قاره آمریکا را هم در بر بگیرد)
6. احمدی نژاد: علاقه 99 - نفرت 312 - نفرت با شدت 69%
7. خاتمی: علاقه 53 - نفرت 7 - علاقه با شدت 87%
نتیجه گیری اخلاقی: آدمی برای پوزیتیویست بودن باید تا حدی احمق باشد ولی به نظر من گاهی احمق بودن بهتر از پست مدرن بودن و گفتن چرندیات کاملا بی پایه و اساس(چرندیات پوزیتویستها حداقل کمی پایه و اساس دارد) است.

گام اول

نوشته شده در شنبه بیست و هشتم دی 1387 ساعت 9:32 شماره پست: 91
تمام زندگیم را با عشق، به خودم تقدیم به می‌کنم، زیرا که عشق به خود سرچشمه عشق به انسان است و آنکه خودش را دوست نمی‌دارد، از تجربه واقعی دوست داشتن دیگری محروم است. تا زمانی که طعم خود بودن را احساس نکنی، لذت عشق به خود و زندگی خود را احساس نکنی، تا آن هنگام که در هوای لذت‌های شخصی پرواز نکرده باشی، پرواز دیگران و لذت آنان، برای تو چه معنی خواهد داد. تا معشوقت را تنگ در آغوش نکشیده باشی، می‌توانی دخترها و پسرها را توی خیابان کتک بزنی، مقنعه سر دختربچه‌ها بکنی و به آدم‌های دست و پا در گل، سنگ پرتاب کنی.
تمام بدبختی‌ها وقتی شروع می‌شود که آدم عاشق خودش بودن را فراموش می‌کند و ناخودآگاهانه می‌آموزد که این عشق را به دیگری مجسم و نامجسم فرابیافکند. "آنکس که نمی‌تواند همسایه‌اش را دوست بدارد در عشق شخصی نیز کامیاب نخواهد شد" اما آنکس که خودش را دوست نمی‌دارد، همسایه‌اش را چگونه دوست خواهد داشت. تا در لحظه لحظه موسیقی گم نشده باشی، نوای موسیقی همسایه به راحتی تو را خواهد آزرد و تو شرم نخواهی کرد که برای خاموشی این نوا، دستگاه سرکوب را فرابخوانی. تا طعم خوش غذا را در دهانت مزه مزه نکرده‌ باشی، خوردن و آشامیدن دیگران کی در نگاهت منظره‌ای انسانی خواهد بود.
وقتی خودت را دوست نداشته باشی و ناچیز بشماری، نفرت از دیگری چه آسان به سراغ تو خواهد آمد و تو هیچ فاصله‌ای نداری با کسی که خودش را با بمب بین زن‌ها و بچه‌ها منفجر می‌کند و همان کسی هستی که از پاره‌های بدن انسان‌ها احساس لذت و پیروزی کرده و به آدمکشی کور مباهات می‌کند.
او آموخته است که زندگیش ارزشی ندارد و تنها باید آن را با کسی معامله کند تا چیز با ارزشی به دست بیاورد. آموخته که زندگی آدم به خودی خود چیز ارزشمندی نیست و او باید زندگیش و زندگی دیگران را فدای چیز با ارزشی کند و کسی که این را می‌آموزد، برای زندگی آدم‌های توی برج، توی مترو، توی خیابان، توی بازار و توی رختخواب چه ارزشی می‌تواند قائل باشد. کسی که این را آموخته می‌تواند سوار کشتی‌اش شود، به آن طرف دنیا برود و آدم‌ها را در ارض مقدس بکشد و پیروزمندانه کشته شود. کسی که این را آموخته بچه‌هایش را هم می‌تواند سوار کشتی کند و به اشاره‌ای در اقیانوس متلاطم رهایشان کند. کسی که این را آموخته می‌تواند آدم‌ها را لخت کند و گروه گروه بسوزاند. کسی که این را آموخته حتی خودش و معشوقه‌اش را هم می‌تواند بسوزاند. کسی که این را آموخته ترسی ندارد از اینکه خودش را وسط آدم‌ها و با آن‌ها بترکاند. او می‌تواند در خانه تیمی همرزمانش را شلاق بزند و با قرار ناسالم تصفیه تشکیلاتیشان کند. می‌تواند جلوی مسجد به هر آدم ریشداری شلیک کند. جمع کردن زن‌های عقب افتاده، بمب بستن به آن‌ها و فرستادنشان وسط بازار را عمل قهرمانانه‌ای می‌داند و برایش کاری ندارد که روی صورت کوچک دختر مدرسه‌ای‌ها اسید بپاشد.
کسی که این را آموخته می‌تواند گوشش را سوراخ کند و درونش یک چیز، فرو ‌کند. این آدم آن‌قدر رژیم می‌گیرد تا از گرسنگی بمیرد. دستش را با سیگار می‌سوزاند تا حرفش را به هم‌اتاقیش اثبات کن. کسی که این را آموخته خود منم، خود تویی. بیهوده است اگر بخواهی به کسی که خودش را دوست ندارد و از بودن با خودش لذت نمی‌برد، عشق به دیگری را یاد بدهی، عشق به انسان را یاد بدهی، انسان همین خود منم.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
پ ن: در مطلب قبلی نوشته بودم خود شیفتگی اپیدمی شده است. لطفا قبل از اینکه این مطلب را به من یادآوری کنید به نام مطلب توجه فرمائید.

سه تا نقطه

نوشته شده در یکشنبه بیست و دوم دی 1387 ساعت 1:23 شماره پست: 90
دارم خودم را نابود می کنم. نه با سیگار و مشروب و تریاک یا هر کوفت و کثافت دیگری، با وقت کشی. از صبح که رفته ام و نشسته ام توی شرکت شروع شد. اصلا من روزهایی که صبح زود از رختخواب در می آیم را تا شب می زنم به....(با این که خواندن مطالب دوستان بدآموزی داشته ولی هنوز اینقدر مدرن نشده ام که هر چه از دهنم در می آید را بگذارم جلوی چشم مردم. تازه سه تا نقطه"به قول مادربزرگم" بهتر هم هست هر فحشی و حرفی میدانید می توانید جایش بگذارید و حالش را ببرید)
امروز صبح که میرفتم، به خودم گفتم یک سلام به مدیر محترم میکنم و کارهایم و ده تا مقاله و ارائه ای که به حضرات اساتید بدهکارم را شروع می کنم و الان که یک نصف شب است و در خدمت شما هستم بی آنکه....(یک سه تا نقطه دیگر)
هر یک ربع ساعت که فری سل بازی می کردم و یا وبگردی میکردم و مشعشعات تک تک شما یا امثال شما را میخواندم به خودم قول میدادم که تا 5 دقیقه دیگر تمامی صفحات را ببندم و به چرندیات و خزعبلات درسی خودم بپردازم و اشعاری ردیف کنم که شرمنده اساتید محترم نشوم و تازه گند قضیه از اینجا خیلی بالا می آید که باید مطالبم را بفرستم تا دیگر همکلاسی ها بخوانند برای امتحان؛ آخر این اساتید بزرگوار دیگر از فرط مدرن بودن ..........(باور کنید این یکی بی ادبی نیست!) و دستور فرموده اند که هر یک از دانشجویان باید گزارش و مقاله بقیه را هم بخواند برای امتحان که نمیدانم چه بشود.
این 5 دقیقه می شد خیلی و این من بودم که دوباره به خودم قول میدادم که حالا بعد از ناهار، حالا شب میروم خانه و مینویسم و قس علی هذا.
اصلا من وقتی کارهایم زیاد می شود و سرم شلوغ میشود میزنم به در وقت کشی. الان که دارم مینویسم در حال بدبختن کردن خودم هستم فردا آخرین مهلت تحویل یک مقاله است و باید راهی هم بیابم که تحت عنوان ارائه 20 دقیقه به طرز آبرومندی(غیر آبرومندش را خوب بلدم) مغز ملت بدبخت را به کار بگیرم. اصلاحات پروژه شرکت هم فردا پس فردا آخرین مهلتش است و این برود پیش هزار بدبختی دیگر.
الان یک و ده دقیقه نصف شب شده و من اگر تا صبح هم بنشینم و کار کنم که قطعا این کار را نخواهم کرد باز هم به جایی نخواهم رسید.
اینجاست که باید از سیلور استاین کمک گرفت که می گوید: اگر حتی یک شیرینی دیگر بخورم خواهم مرد، ولی اگر نخورم هم خواهم مرد؛ پس بهتر است بخورم و بمیرم.
من هم با همین استدلال سه نقطه ای تا چند دقیقه دیگر توی رختخوابم
-----------------------------------------------------------------------------------------------
پ ن:سحر هم بدتر از من الان اینجا نشسته و تازه یادش افتاده که فردا امتحان دارد و گیر داده که الا و بلا باید از من تعریف کنی(خودشیفتگی هم این روزها اپیدمی شده)

آدم باشید

نوشته شده در یکشنبه هشتم دی 1387 ساعت 16:37 شماره پست: 88
اصلا برایم مهم نیست که چه کسی خوشش می آید و چه کسی خوشش نمی آید. دلم می خواهد بگویم کثافتها شرم کنید. دست از سر یک عده ملت بدبخت که چند ماه است آب و غذا را به رویشان بسته اید بردارید. بمب و موشک روی سر یک عده بیگناه ریختن چه لذتی دارد؟ هم من می دانم و هم شما و هم خواجه حافظ شیرازی که اگر به دنبال نیروهای نظامی بودید خیلی راحت توی رختخوابشان هم پیدایشان می کردید و دخلشان را می آوردید. نه، شما به دنبال جنگ با نیروهای مسلح نیستید. دلتان خوش است که آدمهای بیگناه را می کشید تا حساب دست همه بیاید اما کور خوانده اید. هرچقدر بیشتر آدم میکشید تخم بنیادگرایی و نفرت را بیشتر در خاورمیانه می کارید و اولین کسی که چوبش را می خورد هم خودتان هستید. اینکارها مال تاریخ است. دوره اش تمام شده. آدم باشید.

دموکراسی واقعی هم همه جا چیز خوبی است.

نوشته شده در شنبه شانزدهم آذر 1387 ساعت 14:40 شماره پست: 81
در ادامه نقد و بررسی سایت تابناک! امروز هم مطلب جالبی در این سایت مشاهده شد با عنوان رئيس جمهور منتخب مردم يا سيستم؟ که به نظر جالب می رسید.
به خطوط اول این مطلب توجه کنید:
"روند انتخاب رئيس‌جمهور در آمريکا بر خلاف ظاهر آن که نمايشي از ظرفيت و توان يک نظام سياسي مبتني بر دمکراسي و نظام حزبي است، حاصل فرايند تصميم‌گيري از سوي صاحبان قدرت، ثروت، ايدئولوژي و در يک جمله، عناصر پشت پرده سياست در آن کشور است که بر پايه نياز‌ها و الزامات داخلي و خارجي آمريکا صورت مي‌گيرد"
قصد ندارم در مورد صحت یا کذب مطلب فوق حرفی بزنم اما فکر می کنم اگر خوب است که رئیس جمهور منتخب مردم باشد و نه "صاحبان قدرت، ثروت و ایدئولوژی، این امر برای همه جا خوب است و نه فقط آمریکا.

منطقی بودن همه جا چیز خوبی است.

نوشته شده در جمعه پانزدهم آذر 1387 ساعت 14:3 شماره پست: 80
مطلب زیر را در تابناک خواندم. به نظرم جالب آمد و منطقی. مخصوصاً این قسمتش که
"چرا شما 100هزار کتاب ضد شيعه منتشر مي‌کنيد اما اجازه نمي‌دهيد فقط يک هزار کتاب در پاسخ منطقي به شبهات شما منتشر شود؟ از چه مي‌ترسيد؟"
همزمان این سوال برایم مطرح شد که چقدر خوب است همین منطق و همین منش درباره مخالفان و دگراندیشان در کشور خود ما هم پیاده شود. موافق نیستید؟

تابناک: پايگاه اطلاع رساني آيت‌الله مکارم شيرازي با اشاره به توهين‌ها به اين مرجع تقليد پيامي را صادر كرده است.
به گزارش خبرنگار برنا در قم، در اين اين پيام آمده است:
در اخبار اعلام كرديم که مرجع بزرگ ما بعد از اطلاع از پخش کتاب‌هاي ضد شيعه از سوي وهابيون در مراسم حج، اين کار غيرانساني را نکوهش کرده و از مفتي بزرگ سعودي دعوت نموده بودند که به جاي اين کارهاي غير منطقي يک مناظره دوستانه و منطقي در رسانه‌هاي معروف جهان اسلام ترتيب دهند.
به دنبال اين دعوت ناگهان موجي از سخنان رکيک و توهين و افترا و دشنام از سوي سايت‌هاي مذهب وهابي از جمله «سني نيوز» به راه افتاد که نشانه روشن حقانيت دعوت معظم له بود، زيرا اين پيشنهاد چنين عصبانيتي ندارد، اين همه فحش و ناسزا را نمي‌طلبد حتي در بعضي از بيانيه‌هاي آنها شايد بيش از پنجاه حرف زشت و توهين وجود داشت، اما معظم له کمترين پاسخي به آن نگفتند، زيرا بارها گفته‌اند ما تابع قرآن مجيد هستيم که مي‌گويد: «ادع الي سبيل ربک بالحکمه والموعظه الحسنه». ما تابع پيامبر اسلام(ص) هستيم که مي‌فرمايد: افراد بدزبان و فحاش از اسلام واقعي دورند.
و در اين جا لازم مي‌دانم چند نکته به اين برادران فحاش و بدزبان عرض کنم:
1. شور و غوغاي شما به ما نشان مي‌دهد که ايشان روي نقطه اصلي درد دست گذارده اند و با موفقيت تمام آن را به همگان نشان داده‌اند.
2. خوب بود به جاي اين همه بدگويي و تهمت و افترا به سؤالات منطقي معظم له پاسخ مي‌داديد، ايشان فرمودند: چرا حرمين شريفين که متعلق به همه مسلمين است، پايگاه تبليغاتي مذهب وهابيت که اکثريت قاطع اهل سنت و همه شيعيان با آن موافق نيستند، شده است.
چرا شما 100هزار کتاب ضد شيعه منتشر مي‌کنيد اما اجازه نمي‌دهيد فقط يک هزار کتاب در پاسخ منطقي به شبهات شما منتشر شود؟ از چه مي‌ترسيد؟ چرا به شيعيان که مانند ساير حجاج به عنوان ضيوف الرحمان و ميهمانان خانه خدا به عربستان آمده‌اند و دولت شما با دادن وي از آنها دعوت کرده، توهين مي‌کنيد و تهمت مي‌زنيد، هيچ عاقلي در برابر ميهمان خدا و ميهمان کشورش اين کار را مي‌کند؟
3. خوب است به جاي اين روش‌هاي نادرست به سراغ مناظره علمي و منطقي و دوستانه سران دو مذهب شيعه و وهابي برويد تا حقايق بر همه روشن شود
حقيقت اين است، چون ديدم معظم له در برابر آن سيل دشنام و بدگويي و افترا سکوت کردند، برخود لازم ديدم اين پيام را به آنها بدهم.

سرود مستانه

نوشته شده در سه شنبه دوازدهم آذر 1387 ساعت 13:14 شماره پست: 79
این دو بیت را زمستان هشتاد و پنج برای سحر عزیزم سرودم:

در زندگیم سرود مستانه نبود اینگونه تنم به شادی افسانه نبود

پیش از تو که زیبایی اشعار منی در هیچ صدف دریغ دردانه نبود

از همه شما متنفرم

نوشته شده در یکشنبه نوزدهم آبان 1387 ساعت 15:47 شماره پست: 74
دست از سرم بردارید، من دیگر بریده ام.
با شمایم ای همه کاغذها و فایل ها!
از همه شما متنفرم.
می خواهم بروم و مثل اجدادم شلغم بکارم.

بگذار این وطن دوباره برایم وطن شود Let the america, be america again

نوشته شده در چهارشنبه پانزدهم آبان 1387 ساعت 3:36 شماره پست: 73
ساعت ۴:۳۰ صبحه. امیدوارم کاملاْ در اشتباه باشم ولی با مقایسه میانگین نظرسنجی ها با آرا واقعی به دست اومده میشه گفت که آرا به همون خوبی که پیش بینی می شد نیستند. آرا ۸ به ۳ به نفع مک کینه ولی تو ایالتهای در حال شمارش هم که ۳ ۴ تا ایالت شرقی هستن خیلی پیشه. هر چند که این ایالتا به طور سنتی طرفدار جمهوری خواها هستن ولی به نظر میومد این دفعه اوضاع تغییر کنه. هنوز ایالتای اصلی موندن ولی حداقل میشه گفت اختلاف اونقدر که پیش بینی میشد جدی نیست.
انتخاب یک رئیس جمهور سیاه پوست اگه اتفاق بیفته دستاورد مهمی برای لیبرال دموکراسی غربه و نشون میده که این تمدن بر خلاف غرغرهای بعضی ها قادره به سرعت نابرابری ها رو کاهش بده.سی ان ان نوشته سیاه پوستا در آفریقا و به خصوص کنیا ساعتهاست که خودشون رو برای جشن گرفتن آماده کردن. امیدوارم ناامید به خونه هاشون بر نگردن
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
نه
در همین ۱ دقیقه اوضا تغییر کرد.
اوباما۷۷- مک کین ۳۴

عدو شود سبب خیر!!!

نوشته شده در یکشنبه پنجم آبان 1387 ساعت 13:19 شماره پست: 71
این کامنت را تو سایت کمپین دعوت از خاتمی دیدم و به نظرم بسیار جای تأمل دارد برای همه:
مخلص رهبر در ساعت 19:41:23 روز جمعه 12 مهر , 1387
از مردم حزب اللهی درخواست می کنم که به خاتمی رای دهند چون این سید بزرگوار با هوشیاری و ذکاوتی که دارد مانع از برقراری نظام سکولار شده تداوم نظام شکوهمند اسلامی را تضمین می کند.

احتمالا میوه فروشی نزدیک خونه دکتر

نوشته شده در سه شنبه بیست و سوم مهر 1387 ساعت 15:14 شماره پست: 70
ديشب تقريباً ساعت 4 صبح بود که بعد از کلي مصيبت و 80 روز تلاش شبانه روزي تيم، پروژه به مرحله اي رسيد که مي شد اسمش رو مرحله تحويل گزارش نهايي گذاشت(البته بدون در نظر گرفتن اصلاحاتي که قطعا ناظر و کارفرما خواهند خواست و اميدوارم زياد زيربنايي نباشد). وقتي خواستيم با دوست عزيزم سعيد شرکت رو ترک کنيم سرايدار غرغرکنان در را باز کرد که آخه اين چه وقته....؟
راستي به قيد قرعه به يک نفر که مسأله زير را حل کند جايزه ارزشمندي(از جنس دعا براي عاقبت به خيري) تقديم مي گردد:
دانشجوي ترم اولي که طبق برگه انتخاب واحد چهار روز از پنج روز کاري هفته را بايد در کلاس حاضر شود و بايد در طول هفته و بين ساعات 8:30 تا 17:30 حدود 44 ساعت، ساعت بزند، از کدام پرتقال فروش بايد خريد کند تا به بقيه بدبختي هايش هم برسد؟

دوباره من

نوشته شده در سه شنبه نوزدهم شهریور 1387 ساعت 11:59 شماره پست: 67

حالا بعد از پنج ماه دوباره می نویسم. حالا انگار این کابوس دوساله تمام شده است.
پریروز، هفده شهریور بعد از پر کردن 4 نسخه از تعهدی ننگین(که یک نسخه اش را برای تنویر افکار عمومی آپلود کرده ام) و پس از آوردن رتبه های 23، 14 و 6 در سه آزمون کارشناسی ارشد در رشته پژوهش علوم اجتماعی دانشگاه تهران ثبت نام شدم. حالا که به پشت سر نگاه می کنم می توانم بدون ذره ای تردید بگویم که به هیچ وجه از راهی که آمده ام پشیمان نیستم. آخر من و دوستانم سالهای عمرمان را صرف آقای فلان و بهمان نکرده بودیم که با چرخیدن امروز آن ها حسرت بخوریم. ما پای آرمان مقدس دموکراسی خواهی ایستاده بودیم، ایستاده ایم و خواهیم ایستاد.
آنچه که برای من بسیار گران تمام شد این دو سال محافظه کاری است که پیشه کرده بودم و بابت آن بسیار عذاب کشیدم تا بتوانم به قول دوست عزیزم احمد خداداد این کارت دانشجویی ناقابل را چندسالی تمدید کنم. سخت است دیدن و هیچ نگفتن اما برای آدمی مثل من که دوست ندارد مثل بسیاری از همفکرانش برود و ایران را برای احمدی نژادها جای دوست داشتنی تری بکند چاره دیگری نبود.
حالا اما این حرفها دیگر تمام شده است و من مثل سال 82 یک دانشجوی سال اول دانشگاه تهرانم، بی آنکه 4 نسخه از این کاغذها ، گامهایم را سست کنند.

مطلبی از ابوذر آذران:

تبار دموکراسی خواهی در انجمن تهران
این طیف به وجود نیامد مگر با تلاش جانانه تک تک دانشجویان فعال نیمه اول دهه ۸۰
که قلب و دلشان برای آزادی و اخلاق می تپید
و اکنون هم اگر چه امضایشان پای هیج بیانیه ای نیست
اما با چشم بیدار صحنه را می پایند

دموکراسی خواهی در دفتر تحکیم بویژه در انجمن تهران بیشتر از اینکه آرمانی پاک باشد آرزویی نوستالوژیک بوده است. سالهای سال بود دانشجویان خسته از بازی های ابلهانه بعد از دور زدن ها و دور خوردن های کمرشکن، به آهی و دریغی بسنده می کردند و راه خویش می رفتند و زندگی پی می گرفتند. ۴ سال پیش با عملکرد نادرست برداران سنتی انجمن تهران و رد صلاحیت برخی از بهتربن های تشکیلات دفتر تحکیم، دانشجویانی از نسل خوبان که اخلاق و دموکراسی و آزادی را مشی سیاسی خود می خواندند بر این شدند تا با تکیه بر رای دانشجویان و آبرویی که در حوزه عمومی دانشگاه دارند با بی اخلاقی های طیفی بغایت انحصارطلب و توتالیتار برخورد کنند. برای این منطور اینان دانشکده به دانشکده راه افتادند به تبلیغ طیفی دیگر، طیفی که بی اخلاقی را بر نمی تابید و سعی در حذف تئوری "حذف" داشت. اینان برای امری انسانی و ایده آل تلاش جانانه ای کردند. تلاش جانانه ای که بالاخره در پاییز ۸۳ به اعلام موجودیت " طیف دموکراسی خواه دانشگاه تهران" انجامید.
اعلام موجودیت طیفی دیگر که برایش عبور از بازیهای ابلهانه و تن دادن به عقلانیت و فتح میدان تنها با اتکا به ابزار دموکراسی یک هدف آرمانی بود، بعد از اصطکاک ها و درگیری های فراوان، تهمت های بسیار و رد صلاحیتهای گسترده شکل گرفت. در واقع می توان مدعی شد طیف دموکراسی خواه بر شاخ دانشجویانی خود را در دانشگاه نمایان ساخت که برای دموکراسی جانانه مبارزه کردند و ظالمانه حذف شدند.
اعلام موجودیت و فعالیت طیف دموکراسی خواه با واکنش بسیار ناجوانمردانه طیف توتالیتار انجمن تهران و حاکمیت در داخل و خارج دانشگاه روبرو شد بگونه ای که در انتخابات های بعدی و دوره های مختلف فعالیت، عرصه بر این طیف تنگ گشت. مراحل مختلف انتخابات این دانشکده ها با حساسیت ها، حاشیه ها و مقاومتهای فراوان برگزار شد. دانشجویان دموکراسی خواه بیشترین ضربه ها را در دوران فعالیت خود متحمل شدند. بسیاری تعلیق خوردند بارها به کمیته انضباطی فراخوانده شدند و ستاره های وزارت علوم را در کارنامه خود رویت کردند. در واقع این دانشجویان تمام رنج و هزینه آزادیخواهی و دموکراسی خواهی را در دانشگاه بر دوش کشیدند. مجالی به تشریح فعالیتهای اینان در این سه سال و تاثیر شگرفی که بر مسائل مختلف سیاسی گذاشتند، نیست که این مهم مثنوی هفتاد من می خواهد. اعتراضشان به بازنشستگی اساتید که عملا انقلاب دوم فرهنگی را در دانشگاه خنثی کرد، مشتی است نمونه خروار!
فعالیت این طیف رسما و اسما در اسفند ۸۵ به دلیل فشارهای فراوان به حالت تعلیق درآمد اما همه می دانیم که این اعلام برچیدگی به معنای پایان فعالیت طیف دموکراسی خواه نبود. این طیف با همان آدمها ماند و شاید تشکیلاتی تر از قبل به فعالیت خود ادامه داد.
اما آنچه مرا بر نوشتن این مطلب واداشت اطلاعیه امروز ۱۱ نفر از همین عزیزان است که اسم هر کدامشان برای من به عنوان کسی که از نزدیک شاهد فعالیت برخی از اینها بودنم، بسیار محترم و عزیز است. این اطلاعیه به صراحت حضور افرادی را با عنوان طیف دموکراسی خواه در مجامع و بخصوص در انتخابات دفتر تحکیم نفی می کند و از حضور تاریخی این "برخی" ها در تشکیلات دموکراسی خواه سالهای ۸۳ تا ۸۵ برائت می جوید.
اینکه "برخی" با برداشتن علم دموکراسی خواهی سالهای ۸۳ تا ۸۵ ، سعی در موج سواری و رسیدن به آرزوهای بحق و یا نابحق خود هستند، امری است بسیار ناپسند، مذموم ، غیر اخلاقی و ناسالم. اینان اگر مرد حلاجند خود ببویند که با عطر سالهای گذشته نمی توان بزم آرایی کرد.
اما حاشای ۱۱ نفره دوستان بزرگوار هم جای اعتراض دارد. اولا طیف دموکراسی خواه را تنها این ۱۱ نفر به منصه ظهور نرساندند که امروز ادعای پدرخواندگی می کنند. این بزرگواران در کنار کسانی این طیف سراسر خوب را به وجود آوردند که شاید امروز استوخان هایشان زیر بار سیاست و بازهای ابلهانه خرد شده است. این طیف به وجود نیامد مگر با تلاش جانانه تک تک دانشجویان فعال نیمه اول دهه ۸۰ که قلب و دلشان برای آزادی و اخلاق می تپید و اکنون هم اگر چه امضایشان پای هیج بیانیه ای نیست اما با چشم بیدار صحنه را می پایند.
برادران و خواهران عزیز! با این تیم ۱۱ نفره و اطلاعیه کیهانی و امضاهای خوشگلتان می خواهید کجا را بگیرید؟می خواهید چه بگویید؟ می خواهید بگویید فلانی و فلانی و فلانی نیودند و ما بودیم! می خواهید آنها را از گذشته و نه از آینده حذف کنید؟ اما انصاف هم خوب چیزی است عدد ۱۱ کجا و طیف دموکراسی خواه کجا!
اصلا طیف دموکراسی خواه با چه هدفی و در برابر چه کسانی شکل گرفت ؟ جز با هدف مبارزه با حذف و جز در برابر محفل کوچکی که حذف را سرلوحه کار خود قرار داده بود و تعدادشان به ۱۱ نفر هم نمی رسید؟ دوستان من! آن گروه با همه بی آبرویی و بی اخلاقی خود هرگز اطلاعیه بر حذف صادر نکرد و تاریخ را تحریف ننمود. گیرم که عده ای پای بر سوء استفاده از نام بزرگ طیف دموکراسی خواه می فشارند، آیا این مجوز رفتار غیر دموکرات دموکراسی خواهان با آنهمه پرونده درخشان می شود؟
خود می دانید که این طیف را تنها شما ۱۱ بزرگوار تشکیل ندادید و بهتر می دانید که واژه والای دموکراسی در عدد محدود نمی شود و آن هم در عدد بسیار کوچک دوازده شورای نگهبان و عدد کوجک یازده اطلاعیه شما و عدد کوچکتر نه (۹) شورای مرکزی انجمن تهران و بهتر می دانید که این اطلاعیه های ناصواب نه با اصول دموکراسی می خواند نه با اصول اخلاقی و نه با اصول اسلامی(با تعریفی که شما بدان قائل هستید.)
تبار دموکراسی خواهی در انجمن تهران نه به اعلام موجودیت رسمی طیف دموکراسی خواه در پاییز ۸۳ بر می گردد و نه به انحلال آن در زمستان ۸۵ و نه انجام آن به تابو کردن "برخی" بستگی دارد و نه سرانجام آن به " اعلام برائت" برخی دیگر!
دموکراسی خواهی هست تا زمانی که تمامیت خواهان هستند تا زمانی که دموکراسی خواهان هستند.... .
http://aszaka.blogfa.com/post-184.aspx

نقطه یا طیف؟

نوشته شده در پنجشنبه پنجم اردیبهشت 1387 ساعت 10:53 شماره پست: 57
دوستان عزیزم
اول باید تصریح کنم که من دید همسان خواهانه ندارم و نمی خوام شما رو به خاطر تفاوت دیدگاهامون نفی کنم(با توجه به پیش فرض های مطلب نوشته شده) و چیزهایی که می نویسم فقط قدری توضیح بیشتر مطلبه
مشکل شما نگاه نقطه ای به فضای سیاسیه. یعنی اگه گروه ها و فعالین سیاسی روی یک خط ایستاده باشند، شما تمام کسانی رو كه ذره اي جلوتر يا عقب تر از خودتون ايستاده باشند رو رد مي كنيد. عده اي رو به انگ ارتجاعي بودن و عده ديگري رو به اتهام تندروي و عدم عقلانيت. مشكل اين نوع نگاه اينه كه هرچي فضا شفاف تر بشه و هويت فكري گروهها مشخص تر بشه شما خودتون رو تنهاتر حس مي كنيد و كم كم كسي نمي مونه كه بتونين باهاش كار كنين(اتفاقي كه در جهان واقع هم داره مي افته). اتفاقي كه تو دانشگاه تهران بين چپ ها وليبرال ها هم افتاد از همين دست بود. تا موقعي كه فرايند هويت يابي و هويت سازي كم رنگ بود مي تونستن با هم كار كنن ولي....
من همون طور كه قبلا گفتم اصلا از عدم شفافيت دفاع نمي كنم بلكه از ائتلاف(نه اتحاد) در عين شفافيت حرف مي زنم. مطلبي كه قبل از 16 آذر امسال با همين محتوي و با عنوان "در ضرورت همبستگي و تمايز" نوشتم اگر جدي گرفته مي شد اين همه هزينه به دانشجويان تحميل نميشد.
فضاي سياسي رو بايد نه نقطه اي بلكه به صورت طيف ديد. به خاطر ملاحظات راهبردي هم كه شده فعال سياسي بايد هم طيف تندروتر از خودش رو تقويت كنه و هم با عدم سم پاشي فضاي پشت سرش امكان ائتلاف با اون ها رو از دست نده تا شايد بتونه در شرايط سخت در مقابل هجوم دسته هايي كه دقيقا در نقاط حدي انتهاي طيف قرار دارن مقاومت كنه و نابود نشه و در روزهاي خوب توان پيشروي پايدار داشته باشه. بايد از ايده آليسم و اتوپيسم دست برداشت. سياست مغز سرد ميخواد و نه قلب گرم.

به خودمان بياييم

نوشته شده در جمعه سی ام فروردین 1387 ساعت 19:30 شماره پست: 56
بابك داد: آقاي خاتمي! مشاركت را منحل كنيد
در اين مملكت محافظه كار و اصلاح طلب، ليرال و سوسيال، سنتي و مدرن و پست مدرن همه در فكر نابودي و انحلالند و بود خود را نه در كنار ديگري كه در نبود و نفي او جستجو مي كنند.
بهتر نيست كه به جاي پيشنهاد انحلال يكديگر، اصلاح طلبان معياري براي وزن كشي بيابند و شروع به تشكيل يك جبهه سراسري كنند تا حداقل بتوانند در برابر روند به نماميت رسيدن بنيادگرايي و محافظه كاري در ايران مقاومت كنند.
هويت سلبي(من در برابر....) تنها بخشي از هويت يك فعال سياسي اجتماعي است و بخش ديگر كه اهميتش از اولي هم كمتر نيست هويت ايجابي(من در كنار...) است.
بدنه نيروهاي مدرن در ايران به قدر كافي نحيف هست كه ديگر تاب خودزني را نداشته باشد. تنها دليل خودآگاه يا ناخود آگاه اين خودزني‌ها در شرايط فعلي اين است كه ما نه مي‌توانيم قيد فعال سياسي بودن را بزنيم و نه توان و خواست پرداخت هزينه مقاومت و نقد محافظه كاران و بنيادگراها را داريم و اينجاست كه دم دست تر و بي دفاع تر از خودي ها كسي را پيدا نمي كنيم. البته كه من نيز به مشاركت نقد دارم و حداقل رفتار اين حزب و وابستگانش را با دانشجويان نه فراموش كرده‌ام و نه هرگز فراموش مي‌كنم ولي رندي كساني را هم كه به لگدمال كردن حزبي مي‌پردازند كه 100 درصد كانديداهايش ردصلاحيت شده اند، ناديده نمي‌گيرم.
يادآوزي مي‌كنم كه دوگانه امروز ما چپ يا راست، مشاركت يا اعتماد ملي، سوسيال يا ليبرال و.... نيست.
امروز سنت است كه تمام قامت در برابر مدرنيته ايستاده است.

جایزه دکتر یا تندیس زرشک طلایی

نوشته شده در چهارشنبه بیست و سوم آبان 1386 ساعت 17:26 شماره پست: 48
خبر کوتاه است:
احمدی نژاد به منتقدینش جایزه داد
و در صدر منتقدین مدیر مسئول محترم کیهان
راستی فکر می کنید انتقاد شریعتمداری(که شجاعت و وجود ارائه هیچ توضیحی راجع به شخص شخیص ایشان ندارم) به دکتر چیزی توی این مایه ها نبوده که:
عزیزم تا حالا کجا بودی.
فقط یک سوال دیگه مطرحه و اونم اینه که چرا به فاطمه رجبی جایزه ای تعلق نگرفت. که چند جواب براش متصوره:
۱- به دکتر الهام شده که این کار رو نکنه
۲- الهام به دلیل مشاغل فراوان مسئولیت انتخاب منتقدین برتر رو نداشته
۳-اصلا قضیه به الهام ربطی نداشته
۴-خانم رجبی مدتی که از انتقادات صریح! و تندش نسبت به دکتر کوتاهی کرده و ایشون از قضیه ناراحت شدن
۵-دکتر احمدی نژاد هنوز کتاب "احمدی نژاد معجزه هزاره سوم" رو نخونده

معجزه از م.آزرم

نوشته شده در چهارشنبه بیست و سوم آبان 1386 ساعت 17:6 شماره پست: 47
با من امید معجزه ای بود.
در من امید معجزه از هیچ سوی
وز هیچ کس نماند.
بازآمدم به خویش
چشم از سراب دور باز گرفتم.
دل از امید هرکه و هرجا
هم نیز پرده های و گوشم را
-کز سالیان دور
در انتظار خیره به سر برده بود-
کشیدم.
بازآمدم به خویش
ماندم به خویش تا چه برآید.
دیدم که دستهایم
تقدیر را به سخره گرفتند
تسلیم را به سرزنشی سخت
و نقش دستهایم با من می گفت:
معمار سرنوشت تو اینجاست!
دیدم درون سینه من مهر و کینه ایست
سرشار تر از آنکه
تا جاودان بتابد و یک شعله کم شود!
تفدیده تر
عمیقتر از آنکه
با هیچ نشتری بتواند کسش گشود!
دیدم
با این دو همنشین مبارک
دیگر به هیچ، هیچ نیازم نیست.
اینک وقوع معجزه ای درمن
-اینک که دل ز معجزه پرداختم-
از من امید معجزه باید
باشد.

برای پلی تکنیکی ها

نوشته شده در پنجشنبه سوم آبان 1386 ساعت 17:18 شماره پست: 45
برادران شجاعم همیشه آزادند که وارثان بزرگ حضور و فریادند
دوباره در شب تاریک ما درخشیدند و روشنایی خود را به سایه ها دادند
تن کبود شما را به سوگ ننشستیم از این که پرچم حق و جهان آزادند
میان فین و اوین گرچه راه بسیار است ستاره ها همه جا زیر تیغ جلادند

تسلیم یا مبارزه از نعمت میرزا زاده

نوشته شده در چهارشنبه هجدهم مهر 1386 ساعت 1:35 شماره پست: 43
بیهوده باز بودن شب را، انکار می کنی؟

زنده ایم و استوار

نوشته شده در پنجشنبه پانزدهم شهریور 1386 ساعت 14:9 شماره پست: 42
مطلب بصورت موقت و بدون نمایش در وبلاگ ثبت شده است
مدتهاست که دیگه حوصله نوشتن تو وبلاگ رو ندارم و شما هم اگه جای من بودین همچین حسی داشتین. دلیلش هم نه خستگیُ نه افسردگی و نه ناامیدیه. دلیلیش اینه که بعد از یک ماجرایه ساده دارم حس می کنم که مخاطب وبلاگ های ما بیشتر از اینکه بقیه دانشجوها و مردم باشن مأموران وزارت فخيمه هستند و لطفاً اين دفعه به من نگين كه توهم دارم چون:
۱- اين حرفيه(توهم داشتن) كه خودم تقريباً به نيمي از فعالين دانشجويي دانشگاه تهران زدم و موقعي كه موبايلشون رو خاموش مي‌كردن بهشون خنديدم.
۲- من پرينت وبلاگ تجددنامه كه مال آقاي عارف هست رو در دستان آقاي غلامعلي زاده بازجوي كميته انضباطي دانشگاه تهران ديدم و من هم مثل شما با خودم گفتم كه احتملاً ايشون خودشون شخصاً و از روي كنجكاوي! اين كارو كردن.
۳- دليل سوم خيلي روشنه و برام جاي شك و شبهه‌اي باقي نگذاشت. وقتي در آخرين روزهاي مرداد ماه نااميدانه پيگير كار كارشناسي ارشدم بودم آقاي غلامعلي زاده فرمودن كه بايد در مورد وضعيت من استعلام كنم و البته من به خاطر هوش بالا! ابتدا منظورشون رو نفهميدم و فكر كردم اين يك استعلام درون دانشگاهيه. چند روز بعد كه زنگ زدم آقاي غلامعلي زاده علاوه بر مسائل ديگر در مورد وبلاگ "اين دو نفر"!!!( ونه اين دو تن) صحبت كرد و با لحن محبت آميزي گفت كه مواظب باشم حين پيگيري ارشدم دردسر ديگه‌اي براي خودم ايجاد نكنم.(يعني در حين انجام آرايش ابرو ....)
۴- اين مورد چهارم هيچ ربطي به موارد بالا نداره و يك پيشنهاده. پيشنهاد مي كنم به جاي تركيب دانشگاه‌هاي زير نظر وزارت علوم و وزارت بهداشت، وزارت‌هاي علوم و ..... رو تركيب كنن كه اين هماهنگي بيشتر هم بشه.
اما خوب اين مسأله از يك لحاظ خيلي هم خوبه چون ما يك تريبون مستقيم براي برقراري ارتباط با سربازان گمنام امام زمان داريم و از اين لحاظ مي‌شه گفت اين وزارت از مردمي ترين وزارت‌هاست چون با كارمندان بقيه وزارت خونه‌ها نمي‌شه اينقدر راحت ارتباط برقرار كرد. شايد خوب باشه از همين تريبون به دوستان و برادرانم اعلام كنم كه عليرغم تمام آنچه بر ما مردم گذشته است همچنان:
زنده‌ايم و استوار

چرا نه؟

نوشته شده در چهارشنبه بیست و چهارم مرداد 1386 ساعت 13:43 شماره پست: 41
بچه ها که از زندان آزاد شده بودن خبرهایی داشتن مبتنی بر اینکه ۳ دانشجوی دربند پلی تکنیکی به زودی آزاد می شن ولی هرچی می گذره این اخبار کمرنگ می شه و نگرانی ما بیشتر.
یکی نیست به اینا بگه چرا دست از دست چندتا دانشجوی بیگناه برنمی دارید.

آزادی دانشجویان؟

نوشته شده در سه شنبه شانزدهم مرداد 1386 ساعت 17:26 شماره پست: 40
بعد از آزادی بعضی از بچه هایی که تو ادوار گرفته بودنشون خبرهایی هم از احتمال آزادی تحکیمی ها به گوش می رسه که عمیقاْ امیدوارم حقیقت داشته باشه.
به امید آزادی همه زندانیان سیاسی

تا آزادی تمامي دانشجویان دربند

نوشته شده در دوشنبه یکم مرداد 1386 ساعت 18:22 شماره پست: 39
امروز روز چهاردهم بازداشت بچه‌هاي تحكيم و ادوار تحكيمه (يعني حدود ۳۴۴ ساعت از بازداشتشون مي‌گذره) و از دستگيري بچه هاي پلي‌تكنيك هم دو سه ماه مي‌گذره (كه البته بعضي‌هاشون آزاد شدن) ولي از دست ما كار زيادي بر نيومده. اخبار داخل زندان هم به شدت نگران كننده و زجرآوره. هشت تا از بچه ها كه احتمالاً سه تاشون مجتبي بيات، عبدالله مؤمني و علي نيكونسبتي هستند تو انفرادين و همونطور كه مي‌دونين عبدالله گفته كه در تمام اين مدت تو انفرادي چراغ بالاي سرش رو به عنوان شكنجه روشن نگه داشتند. جاهاي كبودي زيادي هم رو بدنش بوده. خونه‌هاي بچه‌ها رو هم تك تك دارن بازرسي مي‌كنن و وسايل شخصي‌شون رو ضبط مي‌كنن. استيصال وحشتناكيه و هيچ كس درست نمي‌دونه چيكار بايد كرد. اميدوارم اين وضعيت زياد ادامه پيدا نكنه.
من اسم وبلاگ رو به "تا آزادی تمامي دانشجویان دربند" تغيير دادم و پيشنهاد مي‌كنم بقيه دوستان هم اين كارو بكنن. اميدوارم اين روند تغيير اسم‌ها ادامه پيدا نكنه و وبلاگهامون به سرعت با آزادي بچه‌ها به اسم‌هاي اوليه خودشون برگردن.

سال قحطی

نوشته شده در سه شنبه بیست و ششم تیر 1386 ساعت 13:35 شماره پست: 35
گلدونا گل ندادن
درختا بار ندادن
گوسفند و گاو و میش ها
ماست و پنیر ندادن
گندمهای بیابون
یه لقمه نون ندادن
چشمه های تو دالون
یه چیکه آب ندادن
به هر کی هر چی گفتم
به من جواب ندادن

مردای مست کوچه
تو جیباشون کلوچه
تلو تلو میرفتن
از پیچ و تاب کوچه
آی آدمای مرده!
ترس دلاتونو برده
پس چرا ساکت هستین
سگ دلاتونو خورده
به هر کی هر چی گفتم
به من جواب ندادن

بسه ساکت نشستن
در خونه ها رو بستن
از همه دل بریدن
دل به کسی نبستن
یالا پاشین بجنگین
با این روزای ننگین
چه فایده داره اینجا
حتی نشه بخندین

جواب سپهر به آقای صریح

نوشته شده در سه شنبه بیست و ششم تیر 1386 ساعت 13:19 شماره پست: 34
اینم جواب سپهر به آقای صریح "با همان فونت و در همان صفحه":
سلام به اقایی که چون پدران موعظه می خواند . وهمچون پدر خوانده های دیگر این سرزمین یاد گرفته است پیراهن های بیشتر پاره کرده اش را علم کند تا به جای کسانی که او انها را فرزند می خواند فکر کند تحلیل بدهد و عمق اعتقادات انها رابا نیت به اصطلاح خیر وجب بگیرد. در تعجبم اگر بی تابی ورنج نشان دلسردیی است پس حرفهای شما پدر خوانده های عزیز را در خصوص رنج و بیتابی های علی که انها را به چاه می گفت را چگونه باور کنم ؟یعنی او هم نسبت به مرامش دلسرد شده بود؟. انطور که جناب عالی اعتقاد دارید هر حرکتی که پشتش اعتقاد باشد شایسته احترام هست . پس احتمالا از این به بعد باید به طالبان هم احترام بگذاریم ؟! وتصور می کنم بنا بر این استدلالتان هیتلر استالین بن لادن شخصیت های محبوبتان می باشند. در مورد پیله هم باید عرض کنم اگر دور خودم پیله بسته بودم مثل بسیاریی از دانشجویان و دیگر دغدغه ای نداشتم چگونه شما از بی تابی های من اگاه می شدید وحرفهایم را تحلیل وبرایم موعظه می خواندید؟ .در حالی که اعتیاد در استانه فلج کردن جامعه هست. کودک آزاری طلاق تن فروشی ..... جامعه را فرا گرفته شما من را متهم به پیله بستن به دور خودم می کنید .؟ناله من برای مردمی بود که نادانسته بازیچه دست یک مشت قدرت طلب وثروت طلب ظاهر پرست قرار گرفته اند.ناله من برای زندان هایی است که مواد مخدر در آن نقل ونبات است. ناله من برای فعالین جنبش های اجتماعی است . هر چند خوب می دانم پیله های تنیده شده در افکار ایستای تان هیچ وقت قابل پاره شدن نیست به همین دلیل تا امروز نخواستم جوابی به شما داده باشم . اما همانطور که دوستداری پدر باشی پس پدر عزیز اعتقادات من هر روز با مشاهده هر گوشه این شهر محکم تر می شود ومن مسرتر. و هیچ نسخه ای جز یاد وخاطره دوستان دانشجوی در بندم بچه های فال فروش و.....دور افکارم نمی پیچم. وبه شما هم مثل خودتان خیر خواهانه وشاید هم .... می گویم آنقدر از نسخه های متوهم عوام فریب نه شرقی نه غربی پزشکان قدرت پرست و ریاکارتان دریافت نکنید.

نقطه نظرات آقای صریح

نوشته شده در سه شنبه بیست و ششم تیر 1386 ساعت 9:48 شماره پست: 32
یکی دو هفته پیش من به مطلبی که آقایی با نام مستعار صریح در جواب دوستم سپهر در قسمت نظرات نوشته بودند جوابی دادم. ایشان به آن جواب جوابی داده اند و خواسته اند تا من آن را در صفحه اصلی قرار دهم. طبق اصول ژورنالیستی مطلب ایشان "با همان فونت و در همان صفحه" قرار می گیرد:
پسر خوبم روی سخن بنده با شما نبود با آقا سپهر بود وچون شما جای ایشون جواب دادی درست نگرفتی که چی شده:
بنده هیچ وقت نگفتم اقلیت بودن بده یا نه اما جملات وشکوه آقای سپهر به هر ذهن عاقلی بی تابی و رنج رو می رسونه اگه اشتباه میکنم تصحیح کنند.من هم موافقم اگه آدم به مرام وروشش اگه اعتقاد داشته باشه دلسرد نمیشه اما این بیتابی ها چیز دیگه ای رو میگه ونشون میده که اعتقاد پشتش نیست.من همیشه گفتم حرکت مجاهدین خلق به این دلیل قابل احترامه که با وجود اینکه خیلیاشون میدونند مردم اونارو طرد کردند وبا اونا مخالفند باز بر روش خودشون اگرچه به غلط اصرار میکنند ونا امید نمیشن.
اما در مورد پیله :به نظر من دوتا پیله داریم 1- پیله سخت افزاری که همیناس که تو گفتی ولی اگه دوام داشت واثر بخش بود اتحاد جماهیر شوروی نباید از هم می پاشید یا انقلاب ایران نباید پیروز می شد اما یه پیله داریم که نرم افزاریه وانو اینه که یک سری آدما تو فکروشون ودر قالب یک توهم خودشون رو محصور کنند وهرچه رو که مخالف اون باشه از صافی دکارتیشون رد نکنند وبا کمال احترام معتقدم شما وهمفکراتون همچی پیله ای را دور خودتون پیچیده اید واین به مراتب از پیله سخت افزاری بدتره.
من خودم منتقدم وبه وضع موجود اعتراض دارم اما معتقدم ضرری رو که در طول تاریخ این مملکت از جانب امثال شما که نسخه های پوسیده غربی یا شرقی رو عینا برای این مملکت تجویز کرده اند خورده بسیار ببیشتر از ضرر متحجرین بوده گرچه شما همیشه دو طرف شمشیر فلاکت وبد بختی برای این مملکت بوده وهستید اما امیدوارم در آینده نباشید.
دوستدار شما(صادقانه میگم)
×امیدوارم اینو هم تو صفحه اصلی بیاری

یورش نیروهای امنیتی به منزل بهاره هدایت عضو شورای مرکزی تحکیم و ضبط وسایل شخصی وی

ادوارنیوز: نیروهای امنیتی صبح امروز با یورش به منزل بهاره هدایت عضو شورای مرکزی دفتر تحکیم وحدت و فعال جنبش زنان، با ورود به منزل ضمن تفتیش ، وسایل شخصی بهاره هدایت را ضبط کرده و با خود بردند. نیروهای امنیتی که حکم بازرس منزل به همراه نداشته اند پیش از ورود به مادر بهاره هدایت گفته اند که از طرف عمادالدین باقی و برای پیگیری وضعیت فرزند بازداشت شده اش می خواهند با وی ملاقات کنند. آنان همچنین آلبومهای شخصی و خانوادگی رانیز همراه برده اندهمچنین تلفن منزل بهاره هدایت به دنبال این حمله مسدود شده است.بهاره هدایت در صبح روز ۱۸ تیرماه به همراه محمد هاشمی،علی نیکونسبتی،مهدی عربشاهی علی وفقی و حنیف یزدانی در برابر دانشگاه پلی تکنیک بازداشت شد. در ساعت ۹ صبح ۱۸ تیر نیز عبدالله مومنی دبیر سابق تشکیلات دفتر تحکیم وحدت و سخنگوی سازمان ادوار تحکیم به همراه ۹ دانشجوی دیگر در جریان حمله نیروهای امنیتی به دفتر ادوار بازداشت شد.
http://www.allame.blogfa.com/

وبلاگ كميته پيگيري آزادي اعضاي دفتر تحكيم وحدت و سازمان دانش آموختگان

نوشته شده در پنجشنبه بیست و یکم تیر 1386 ساعت 13:15 شماره پست: 29
اخبار مربوط به وضعيت اعضاي بازداشت شده دفتر تحكيم وحدت و ادوار تحكيم را از وبلاگ كميته پيگيري آزادي آنها پيگيري كنيد:
http://18tir1386.blogfa.com

همكلاسي ها در اوين

نوشته شده توسط سحر رضازاده
خبر رسیده که تمام دوستان بازداشت شده مان را به اوین فرستادند. دوستان عزیز و شجاعم که استوار بوده اند و خواهند ماند. آقای نیکو نسبتی ،آقای هاشمی، بهاره ، مجتبی عزیز و خوبمان ، مسعود حبیبی شلوغ که نمی دانم اوین آرامش کرده یا نه و باقی دوستان
با ذهنی که پر از نگرانی ست و بی هیچ ذهنیتی از اینکه چه خواهد شد می نویسم. تنها برایشان آرزوی صبر و تحمل دارم . چهره ی تک تکشان که در ذهنم می آید قلبم بیشتر از پیش لبریز از نفرت می شود از سیستمی که هیچ اصلاح پذیر نیست....

بیانیه شورای تهران دفتر تحکیم وحدت در اعتراض به دستگیری های روز ۱۸ تیرماه

بسمه تعالی
من از مردن نمی ترسم
هراسم از نمردن زیر بار یوغ شیطان است
نه از جامانده های نسل بوسفیان
نه از بوجهل های حافظ قرآن
نه از افعی ضحاکان
من از تردیدهای کاوه می ترسم
من از ماندن به هر قیمت در این ویرانه می ترسم
جایی می رسد که سخن گفتن هم جرم می شود. جایی می رسد که اعتراضهای مدنی هم سرکوب می شود. سحرگاه امروز بار دیگر پستوی زندانها ستاره باران شد و ستارگان ستاره دار در چشمان زندانبانان نوری نو افکندند تا بار دیگر شاهد زیر پا گذاشتن حق و عدالت از سوی حاکمیت اقتدارگرا باشیم.
موج جدید فشارها دانشجویان را به آستانه فریاد رسشانده است. آنان که گوشهایشان فریاد اعتراض به اقدامات نامعقول دولت مهرورز را نمی شنود شامشان در درون دانشگاه فساد حس می کند. در طول یک روز ۶ نفر از اعضای شورای مرکزی دفتر تحکیم وحدت در روز ۱۸ تیرماه به جرم تحصن آرام جلوی درب دانشگاه امیرکبیر برای بزرگداشت وافعه ۱۸ تیر دستگیر می شوند و ساعتی نمی گذرد که نیروهای امنیتی به دفتر سازمان دانش آموختگان یورش آوردند و در اقدامی خودسرانه و خلاف حقوق شهروندی ۹ نفر از دوستانمان را می ربایند.
اما این همه برای چیست؟! دانشجویان تاوان چه چیز را پس می دهند؟
همسنگرانمان در دانشگاه پلی تکنیک به کدام دلیل قریب به ۲ ماه است که در بازداشتگاههای امنیتی تحت شکنجه قرار گرفته اند؟
آیا جز اینست که امروز دانشجویان تاوان مقاومت جانانه شان در مقابل افدامات خانمان براندازانه حاکمیت یکدست شده اصول گرا را پس می دهند؟ بر چه کسی پنهان است که طی سه سال گذشته بر دانشجویان چه گذشته است و اقتدارگرایان در قالب اقداماتی چون ستاره دار کردن دانشجویان؛ بازنشسته کردن اساتید_ بخوانید اخراج آنها _ انحلال انجمن های اسلامی و کانون های فرهنگی چه سودایی را در سر می پرورانند؟
کیست که نداند که اصولگرایان مستاصل از انبوه مطالبات جامعه ایرانی اکنون کمر همت به خاموش کردن چراغ نقد و اعتراض دانشجویان بسته اند تا دانشگاهها که مهمترین کانون اعتراض دانشجویان بسته اند تا دانشگاه را که مهمترین کانون اعتراض به عملکرد نا معقولشان است به انفعال بکشانند و در مرداب ترس از اقدامات امنیتی فرو برند.
شورای تهران دفتر تحکیم وحدت ضمن هشدار نسبت به رویه شدن اقدامات تاریکخانه ای محافل امنیتی در سرکوب جامعه مدنی و جنبش دانشجویی اعلام می دارد که جنبش دانشجویی همچنان به رسالت خویش در دفاع از آزادی بیان و اعتراض شجاعانه وفادار خواهد بود و در مطالبه حقوق از دست رفته اش دچار لکنت زبان نخواهد شد.
اعضای شورای تهران دفتر تحکیم وحدت بدین وسیله خواستار آزادی بی قید و شرط و هرچه سریعتر اعضای شورای مرکزی و تمامی دانشجویان دربند شده و اعلام می دارد که به هیچ رویی در برابر اقداماتی از این دست سکوت نخواهد کرد.

شورای تهران
اتحادیه انجمن های اسلامی سراسر کشور
(دفتر تحکیم وحدت)

به آقای صریح

نوشته شده در یکشنبه هفدهم تیر 1386 ساعت 17:11 شماره پست: 26
توی قسمت نظرات نوشته ی"دانشگاه هنر، ایلنا، هم میهن، دلارام علی و هنوز امیرکبیر" اومده:
سپهر:
رضا حالم داره از این وضعیت به هم می خوره داره به سر ما چی میاد چرا اینجوری شده؟ از هم بدتر اینکه می بینم مردم هم دهنشونو بستن وهیچ عکس العملی نشون نمیدن .توده ای که ما رو یه مشت بی کار فرض می کنن. به سر این مردم چی اوردن؟ این چه جور شست شوی مغزییه؟ از نظر مردم ما یه مشت فاسد اغتشاش گریم؟ جواب بدین به هم حالم داره به هم می خوره
صریح:
آقا سپهر پسر خوبم به نکته خوبی اشاره کردی یه لحظه به این فکر کردی شاید شما دارید اشتباه میرید؟یه لحظه فکر کردید که شاید یه پیله دور خودتون تنیدید واز اون نمی خواید بیرون بیاید؟اکثر مردم از وضع موجود شاید ناراضی باشند اما مسیری را که تو وامسال دوستانتو برایشان ترسیم کرده اند را نمی پذیرند(مسیر به ناکجا آباد).آیا زوریه؟شما اگه وقعا در عمل دمکرات هستید باید به این خواست توده مردم احترام بگذارید.
میدونم اقلیت بودن خیلی زجرآوره درکت میکنم
به آقای صریح:
پدر بزرگوار
ما نه کسی رو به کردن کاری یا رفتن راهی مجبور کردیم و نه بی احترامی به خواست توده کردیم.
احترام به خواست توده به معنی پذیرفتن و همراه شدن با اونها نیست که اگه بود همه مصلحان اجتماعی یا پیامبران باید رسالتشون رو در همون ابتدای راه رها می کردن و می رفتن دنبال کارشون.
البته که ما در بسیاری از موارد هم نظر با اکثریت نیستیم ولی هیچ وقت مثله عده ای که الان دارن این کارو میکنن خواست و نظرمون رو به اکثریت تحمیل نکردیم و تمام بلایی که سر آدمایی مثل ما اومده و میاد نه به خاطر تحمیل نظرمون بلکه تنها به خاطر شجاعت بیانش بوده.
اقلیت بودن هم اصلا زجرآور نیست اگه آدم به راهی که میره ایمان داشته باشه و شما باید بهتر از من بدونین که علی اقلیت ترینه اقلیت ها بود.
در مورد پیله ای هم که فرموده بودین باید بگم اگه به سانسورهای اعمال شده به سایت های سیاسی شبکه های ماهواره ای یا حتی کتاب ها و نشریات داخلی توجه کنین متوجه می شین که کی داره سعی می کنه دور مردم پیله درست کنه.
گناه ما فقط تلاش برای شکستن پیله هاست:

تا سیه روی شود هر که در او غش باشد

سانسور وبلاگ ها

نوشته شده در چهارشنبه سیزدهم تیر 1386 ساعت 16:46 شماره پست: 25
الان دارم توی سایت خلوت دانشکده وبلاگ بچه ها رو می خونم و متوجه شدم که:
بعد از وبلاگ احمد عشقیار حالا وبلاگ خانم عیسی قلیان و آقای عارف هم سانسور شده. راستی چند نفر ساعت سالانه صرف بازخوانی و سانسور سایت ها و وبلاگ ها می شه؟

دانشگاه هنر، ایلنا، هم میهن، دلارام علی و هنوز امیرکبیر

نوشته شده در چهارشنبه سیزدهم تیر 1386 ساعت 15:48 شماره پست: 24
سید مهدی شجاعی خاطره ای از یکی از رزمنده ها خاطره ای نقل می کند که به هر یک از اعضای بدنش که دست می زدند می گفت: بیت المقدس، والفجر مقدماتی و ... که این ها نام عملیات هایی بود که در آن ها ترکش خورده بود و تنش زخم برداشته بود و به این آدم می گفتند دایره المعارف جبهه.
حالا همه این مملکت دارد شبیه همین رزمنده مذکور می شود که به هر جایش که دست می گذاری دل پر دردی دارد و زخم مزدوران آزارش دهد. خاطرات اخیرمان را که مرور کنیم کمتر دانشگاهی هست که دانشجویانش مورد مهرورزی قرار نگرفته باشند.
از شریف بگویم که دوستانمان به داخل دانشگاه ریختند و تا توانستند زدند و آخر هم دانشگاه جواب خوبی به آن ها داد و برای مضروبین احکام انضباطی صادر کرد. از تهران بگویم که خرداد سال گذشته سنگ انصار حزب الله و نیروی انتظامی پور محمدی چه سر و دست هایی که نشکست و باز این دانشجویان بودند که از تحصیل محروم شدند. امیرکبیر که نقطه اوج فاجعه بود. به بهانه ای واهی به دانشگاه ریختند و دانشجو را از ساختمان به پایین پرت کردند و سرش را به دیوار کوبیند و عاقبت هم گرفتند و به زندانش انداختند و حالا فقط خدا می داند که در زندان بر او چه می گذرد.
مازندران شیراز لرستان علامه و بقیه دانشگاه ها هم که هر کدام قصه ای دارند که تن آدم را می لرزاند.
این آخری هم که دیگر واقعاً معرکه بود. کتک زدن و بازداشت کردن به جرم یک تجمع کاملاً صنفی و آن هم موقعی که با تضمین رئیس دانشگاه دارد از دانشگاه بیرون می آید. عصاره ی پستی آقایان را ببینید که حالا که می بینند دانشگاه ها تعطیل شده فیتیله ها را بالا کشیده اند و روغن را داغ تر کرده اند.



ستاره دار کردن دانشجویان هم که امسال به شیوه ای بسیار اثر بخش تر از سال های قبل به کار بسته شده و به حدود هفتاد نفر اصلاً کارنامه نداده اند.
این است و ضعیت دانشگاه.
از طرف دیگر ایلنا هم که در دو سال گذشته تنها خبرگزاری بود که تهدیدات و فحش های مهرورزانه و خیرخواهانه ساکتش نکرده بود حکم توقیف دادند و هم میهن را هم که بدجور خار چشم تمامیت خواه ها شده بود بستند.
دادگاه عدل و رأفت نظام هم شرم و حیا را با فعالین حقوق زنان کنار گذاشت و دوران صدور احکام تعلیقی را پایان یافته اعلام کرد.



دلارام علی به اتهام شرکت در تجمع روز بیست و دو خرداد هشتاد و پنج در ميدان هفت‌‏تير تهران به تحمل دو سال و ده ماه حبس تعزيري و ده ضربه شلاق محكوم شد و این شد برگ زرین دیگری در دفتر رنگارنگ ....
راستی صدور حکم شلاق برای فعالین زنان چه معنایی می تواند داشته باشد؟
آیا صبح نزدیک نیست؟

از اینکه انسانیم

نوشته شده در پنجشنبه بیست و چهارم خرداد 1386 ساعت 23:32 شماره پست: 22
سوار مترو شدم و چون سر خط بود تونستم بشینم. لحظه ای که قطار داش راه میافتاد یه خانم و آقای جوونی با عجله سوار شدن. یکی این مسأله و یکی اینکه خانمه اندکی شبیه فهیمه خانم دختر عموم که آدم خیلی دوست داشتنیه بود توجهمو اندکی بهشون جلب کرد و توجهم وقتی بیشتر جلب شد که وقتی نشستن، خانمه یه هم میهن و شوهرش ( چون حلقه دستشون بود) یه شرق درآورد و با علاقه مشغول خوندن شدن. یه پسربچه کچل حدوداً شش ساله کناره خانومه نشسته بود و خانومه چند بار زیر چشمی بهش نگاه کرد. حس کردم خیلی با خودش کلنجار رفت که نوازشش کنه ولی حالت جدیشو حفظ کرد و به روزنامه خوندنش ادامه داد. یه بار که حواس پسره پرت بود زیر چشمی نگاهش کرد و با گوشه ی روزنامه آرنجشو نوازش کرد. نمی دونم چرا این صحنه همچین حسی تو من به وجود آورد و من اونقدر ذوق کردم که چندبار با خودم گفتم:
خوشحالم از اینکه انسانیم
این حس اونقدر خوب بود که حتی وقتی متوجه شدم صدای اعلام کننده ایستگاه های قطار از صدای زن، تبدیل به یه صدای یه مرد حزب الهی شده که انگار داره محجوبانه با مادربزرگ همسایه سلام و احوال پرسی می کنه چندان حالم گرفته نشد. راستی کسی که به این مسأله گیر داده چه جور آدمی بوده؟

یک نوشته یک خطی

نوشته شده در پنجشنبه بیست و چهارم خرداد 1386 ساعت 22:59 شماره پست: 21
من دیگه نگران فوقم نیستم. گفتن دیگه کاری نمیشه کرد یعنی نمی کنیم. به نظرتون چیکار باید کرد؟

تا آزادی پلی‌تکنیکی‌ها

نوشته شده در شنبه نوزدهم خرداد 1386 ساعت 11:57 شماره پست: 20
نام اين وبلاگ تا زمان آزادي دوستان پلی‌تکنیکيمان تغيير كرده است. سخت تر از حس در بند بودن دوستانت، اين حس است كه تو به انسان افليجي بدل شده اي كه هيچ كاري از تو بر نمي آيد و تو بايد تنها نظاره گر مصلوب شدن هر روزه مسيحان بسياري باشی. تنها اين نكته رنگ شرم را اندكي از چهره مي زدايد كه ما همه بندي زندان بزرگتري هستيم. بي شك ميله هاي اين زندان روزي از هم خواهد گسست، كاش آن روز زياد دور نباشد.

قصه های من و کارشناسی ارشد

نوشته شده در دوشنبه چهاردهم خرداد 1386 ساعت 14:31 شماره پست: 19
از این که مدت های طولانیست، به روز نکردم عذر می خوام ولی امیدوارم که شرایط من قابل درک باشه چون دیگه چندان دل و دماغی برام نمومده و تمام وقتای اضافیم که باید صرف اموری مثه استراحت، تفریح، مطالعه و به روزرسانی وبلاگ بشه در حال به هدر رفتن برای پیگیری داستان کارشناسی ارشد شده و وقت هاییم که بیکارم، فارغ از تعداد ساعتاش به طرز دیوانه واری می خوابم و دوباره صبح فردا...
قصه به وضع خنده داری در اومده: تا روزی که نتایج کنکور نیومده و احتمال قبولی من با اون وضع درس خوندن چندان زیاد به نظر نمی رسید، کسی از مسئولین شک نداشت که مشکل ۳ واحد اضافه من قابل حله و هیچ مشکلی پیش نمیاد. همه مشکلات از روزی شروع شد که معلوم شد من به احتمال قوی ترم آینده می تونم دانشجوی هر یک از دانشکده های علوم اجتماعی یا مدیریت دانشگاه تهران باشم.

از این قصه که بگذریم باید گفت که انگار گرما همه چیز از جمله زمان را منبسط کرده و زمان هم دارد كش مي آيد. مثل این که هیچ اتفاقی قرار نیست بیافتد و هیچ صدایی قرار نیست بلند شود. روزنامه ها و سایت ها را که می خوانی پر است از حشویات. اصلاْ انگار خبرها همه تکراری شده است. هر روز تعداد زیادی از مردم عراق کشته می شوند، درگیری های پراکنده ای در افغانستان اتفاق می افتد، یک مقام ایرانی در مذاکره با دیپلمات های خارجی نسبت به حل مسالمت آمیز مسأله هسته اي ابراز اميدواري مي كند، يك مقام آمريكايي اعلام مي كند برنامه اي براي حمله به ايران وجود ندارد(كه اگر ندارد تكرار هر روزه آن ديگر چه معني مي دهد)، چندين فعال سياسي در دادگاه به حبس(احتمالاً تعليقي) محكوم مي شوند، تعدادي از دانشجويان(احتمالاً پلي تكنيكي) از تحصيل محروم مي شوند و دكتر نژاد(به قول بيگانگان) بر خلاف نظرات اكثر كارشناسان تصميمي انقلابي مي گيرد و مخالفان تصميم را وابسته بيگانگان، اراذل و اوباش و دارندگان مافياهاي اقتصادي و محكوم به شكست مي داند. شما هم به جاي اينكه هر روز پول و وقت عزيزتان را تلف كنيد و روزنامه بخريد و بخوانيد مي توانيد اين مطلب من را پرينت كرده و به ديوار اتاقتان بچسبانيد.
راستي يك سوال دارد اذيتم مي كند، اگر كسي مي داند بگويد و مشكل مهمي را در زندگي من حل كند:
ما صبح ها چرا از رختخواب بلند مي شويم؟

بازداشتگاه وزرا: جایی که زنان در جستجوی آزادی به آن می‌رسند/ زینب پیغمبرزداه

نوشته شده در سه شنبه هجدهم اردیبهشت 1386 ساعت 21:0 شماره پست: 18
زینب گرفتن و ما الان دقیقاْ نمی دونیم تو چه وضعیته. این دفعه نه بازداشتگاه وزرا که زندان اوین. زینب گرچه به خاطر رادیکال بودنش و به خاطر رفتارای عجیبش باعث تعجب آدم می شه ولی نمی تونم انکار کنم که به زنای شجاعی مثل اون عمیقاْ افتخار می کنم. نمیدونم وقتی بیاد بیرون و این مطبو بخونه چی می گه و نمی دونم گذاشتن مطلب دیگران تو وبلاگ شخصی چقدر ممکنه بی ربط باشه ولی این مطلب رو می نویسم تا به اونایی که جز اسیر کردن و آزار دادن آدما کار دیگه ای بلد نیستن بفهمونم که زینب تنها نیست:
انگار همین دیروز بود. اما نه٬ در واقع سه سال پیش بود که سر کلاس آسیب‌های اجتماعی نشسته‌بودم و استادم می‌گفت: کی می‌دونه وزرا کجاست؟ وقتی یکی از دخترهای چادری گفت: مفاسد؛ استاد طبق معمول شروع کرد به دست انداختن بچه‌ها و گفت: آهان پس خودتو لو دادی. چند وقت اون‌جا بودی، هان؟ دختر سعی داشت توضیح دهد که خانه‌شان نزدیک مفاسد است اما دکتر ول‌کن نبود. بعد دکتر شروع کرد به توضیح تحقیقی مشاهده‌ای که روی برخورد خانواده‌ها با بازداشت دخترانشان داشته‌است. آن روزها وزرا برایم نام غریبی بود. اما امروز جایی است که دلم برایش تنگ می‌شود. برای دوستانم و برای تجربه‌هایم.
اولین بار آذر ۸۵ بود که به وزرا پا گذاشتم. اما به جرمی‌ که برای ساکنین _مامورین و متهمین _چندان آشنا نبود: جرم اقدام علیه امنیت ملی. آن‌قدر نا آشنا که سرباز وظیفه‌ي جوان زندان فکر می‌کرد باید بنویسد فراری یا رابطه‌ای.چون حتی املای کلمه علیه را هم بلد نبود. اما امروز بعد از بازداشت‌های اسفند و فروردین آن‌قدر جا افتاده که زندانی‌ها برایش اسم گذاشته‌اند و به ما می‌گویند اقدامی. آن روزها بود که فهمیدم، مفاسد تنها جایی برای نگه‌داری دختران فراری و به قول زندانی‌ها رابطه‌ای‌ها نیست. بل‌که بازداشت‌گاه زنان است و مثل زندان زنان همه‌ي کسانی که در این نظام فکری مجرم محسوب می‌شوند را بدون تفکیک در بر می‌گیرد: دزدها، گلدکوئستی‌ها! قاچاق‌چی‌ها، بیماران روانی که جایی برای رفتن ندارند و البته گاهی هم فعالین حقوق زنان.
جایی که دختری فراری مثل فیروزه در حالی‌که مجله‌ي خانواده‌ی سبز با او مصاحبه می‌کند تا درس عبرت دیگران شود، دوره آموزشی ورود به باندهای دزدی و فحشا را می‌گذراند و فرصت می‌یابد تا با مامور 110 دوست شود و حتی سر کار به او تلفن بزند، آن هم از بازداشت‌گاه و در ازای تی کشیدن راهرو.
جایی که زنان در جستجوی آزادی به آن می‌رسند. دختربچه‌هایی که برای حق انتخاب همسرشان، یا حتی لباس و ساعت رفت‌وآمدشان از اقتدار پدرسالارانه‌ي خانه‌هایشان می‌گریزند. زنانی که به خاطر خوابیدن با مردانی که دوستشان دارند، زناکار نامیده می‌شوند.قربانیان چند همسری‌ای که به جرم دعوا با هووهایشان به زندان می‌افتند.عشاقی که به خاطر بوسیدن معشوقشان بازداشت می‌شوند و دختران ساده‌ای که در تلاش برای مجازات مزاحمین خیابانی مجازات می‌شوند و البته این آخری‌ها زنان و دخترانی که در ازای اعتراض به این نابرابری‌ها٬ فرصت می‌یابند تا پای صحبت کسانی بنشینند، که دوستشان دارند.
جایی که به پزشکی قانونی، به اوین، به شلاق، به طناب دار و به سنگسار ختم می‌شود. جایی که حتماً این روزها با بازداشت‌شدگان در طرح مبارزه با بدحجابی پر می‌شود، تا بیاموزند که از فروشگاه‌های جلوه‌ي حجاب٬ مانتوهای تا مچ پا بخرند.
توقف چندساعته‌ي اسفندماه همراه 32 نفر از دوستانم در وزرا تمام وحشت چهار روز تنهایی در بازداشت‌گاه را از ذهنم زدود و جایش تجربه‌ای فراموش ناشدنی نشاند. حالا وقتی ترم بعد با تمام شدن تعلیقم به دانشگاه برگردم، می‌توانم با افتخار به استادم بگویم که من می‌دانم وزرا کجاست و دخترانی را که پشت میله‌هایش هستند دوست دارم. دخترانی که مرگ را به جان می‌خرند چون نمی‌خواهند مثل مردگان زندگی کنند.

نمونه بسیجیان دهه هشتادی

نوشته شده در سه شنبه هجدهم اردیبهشت 1386 ساعت 18:48 شماره پست: 17
نمی خوام خیلی حرف بزنم چون خود تصویر کاملاً گویاست. استفتاء از منتظری که دشمن ولی فقیه تلقی می شه، برای گرفتن فتوا علیه دانشجویان دانشگاه امیرکبیر، به خوبی تغییر ماهیت بسیج رو نسبت به دهه های ابتدائی بعد از انقلاب نشون می ده.
این که اونا برای حذف دانشجویان منتقد از دانشگاه و تبدیل شدن به تنها صدای حاضر، از هیچ عملی فروگذار نمی کنن نمایشگر این مطلبه که بسیج در حال شانه خالی کردن از ماهیت ایدئولوژیکش و تبدیل شدن به یک نهاد تک رسالتس و اون رسالت چیزی جز رسالت ماندن و حکومت کردن نیست.
اونا خوب درس یکی از تئوریسین های محافظه کارا یعنی محمدجواد لاریجانی رو یاد گرفتن که:
"ما با خود شیطان در قعر جهنم هم مذاکره می کنیم."
بماند که از اخبار این گونه پیداس که بر عکس گذشته این خود شیطان(شیطان بزرگ یعنی آمریکای جنایتکاره) که حاضر به مذاکره با ما نیست. انگار یه مقدار از بحث منحرف شدم.
راستی به امضای زیر نامه دقت کنید و به یاد داشته باشید این جناب موسوی همون کسیه که چند ماهه پیش پیشنهاد کرده بود دانشجویان منتقد دانشگاههای سراسری رو به دانشگاههای آزاد مناطق دور افتاده تبعید کنن تا بیت المال تضییع نشه:
درود بر آنان که از مسیر هدایت پیروی کنند

قاتلين تبرئه شده در دستگاه عدل نظام: مقتولين "مدهور الدم" بودند

نوشته شده در یکشنبه نهم اردیبهشت 1386 ساعت 16:46 شماره پست: 12
يك مرتبه احساس مي كني در خيابان راه مي روي و هر كسي حق دارد تو را به يك باغ پسته ببرد و در حوض آب بياندازد و خفه ات كند يا تا نيم تنه در خاك فرو كندت و با سنگ آنقدر بر سر تو بكوبد تا بميري و يا تو را نيمه زنده در قبر بگذارد و رويت خاك بريزد بدون اينكه كوچكترين وحشتي از تعقيب قانون داشته باشد .

احتمالا با خواندن اين سطور به اين نتيجه رسيده ايد كه من يا يك بيمار رواني پارانويي هستم يا شبها با چراغ خاموش فيلم هاي وحشتناك نگاه مي كنم يا در كودكي نامادري شكنجه ام مي داده است.

در هر صورت به شما حق مي دهم چون يك آدم سالم و متعادل هيچ وقت چنين خيالاتي يكباره به سرش نمي زند ؛ اصولا آدم وقتي در جامعه اي زندگي مي كند كه همه اين اتفاقات براي عده اي افتاده است و مسببين با اعتراف و احراز جرم اكنون در خيابان با آزادي تمام راه مي روند نمي تواند احساس سلامتي كند و اگر بكند احتمالا بيماريش در خطرناك ترين مراحل خود است.

همين خيابان هايي كه شما در كشور عزيزمان ايران بر آن گام برمي داريد اين روزها مهمان قدم هاي عزيزاني ست كه كارت فعال تشكلي خاص را داشته اند و از روي مدارك واقعا مستدل (كه همان شايعات خاله زنك هاي كوچه بازار است) به اين نتيجه مي رسيدند كه مردم مهدور الدم ( يا به قول خودشان مدهور الدم) هستند سپس استخاره مي نمودند و كارهايي را كه در ابتداي مطلب نوشتم، به علاوه موارد ناچيز دیگری همچون تجاوز، سرقت اموال مقتولين و رها کردن اجساد نیمه سوخته آنها براي نوش جان شدن توسط حيوانات ( حتما به نيت خير و قصد قربت و از روی عطوفت نسبت به حیوانات ) انجام مي دادند و امروز آزادنه قدم مي زنند و احتمال دارد دوباره در حال استخاره كردن باشند.

فراموش كردم به اطلاع برسانم كه اين افراد اصلاً در اعترافات شان نگفته اند كه اين قتل ها را بر اساس نواري كه از استاد مصباح داشته اند، انجام داده اند:

به چند خطي از اعترافات اين افراد توجه فرماييد:(منبع: بازخواني قتل‌هاي زنجيره ای كرمان، شهرام رفيع ‌زاده، گویا نیوز، 22 مهر 1382)



محمد حمزه مصطفوي:

او ( مصيب افشاري) را دستگير كرده و داخل پايگاه آورديم . از او سوالاتي كرديم پس از بازجويي استخاره كرديم كه خوب آمد او را بكشيم .... سليمان گردن او را فشار داد و من دست و پاي او را گرفتم و محمد و عباس هم كمك كرد تا اينكه ديديم اينطور نمي شود او را كشت ‌‌‌‌چون مسجد بود از آنجا بيرون آمديم ..... او را در يك گودال كه كمتر از يك متر بود گذاشتيم. دستان او را بستيم و سنگ بزرگي را من (محمدحمزه) از بالا به طرف او پرتاب كردم. سليمان پايين دست و پاي او را گرفته بود و محمد (ياعباسي) هم كمك مي‌داد تا اينكه خون از سر او بيرون آمد و سليمان چندين بار سنگ را بر سر او زد و من و محمد خاك روي او ريختيم تا اينكه خاك بدن او را پوشاند.



علی ملکی:

او را دستگير كرده ... به طرف پايگاه رفتيم. در آنجا از داخل جيب او چند تخته بنگ پيدا كرديم. او را بازجويي كرديم. پس از استخاره او را به باغ ... برديم... محسن كمالي را داخل آب حوض انداختيم. (اعترافات محمدحمزه مصطفوي) او در حالي كه دست‌هايش از پشت بسته بود به طرف حوض بردند. او را داخل آب انداختند و محمد ياعباسي و محمدحمزه مصطفوي بر روي كمرش پاگذاشته و سرش زيرآب رفت و من (علي ملكي) هم پا روي پاي او گذاشتم كه بالا نيايد. اين قدر او را زير آب گذاشتيم كه جان داد.



محمد ياعباسي:

آقاي مصطفوي شب زنگ زد خانه ما و گفت بلند شو بيا خانه آقاي... آدرس را نمي‌دانستم، آدرس داد. گفت فورا بيا و ماشين را هم بيارو من رفتم دنبال علي ملكي... رفتيم آنجا. ديدم كه به آن زن دستبند زدند و حمزه گفت او را به داخل ماشين ببريد... همين‌طور داخل شهر مي‌چرخيديم. حمزه گفت كه بايد او را به سر تلمبه (حوض) ببريم. مصطفوي استخاره گرفته بود،‌گفت استخاره خوب است... من گفتم حمزه اين زن است و من دست به جان او نمي زنم. گفت باشد تو اطراف را داشته باش... ديدم كه حمزه او را داخل آب انداخت و علي ملكي هم داخل آب بود.



محمد سلطاني:

حمزه مصطفوي با دست شيشه جلوي ماشين را كوبيد و آن را شكست. آنها را دستگير و به پايگاه آورديم. در آنجا حمزه با محمدرضا نژادملايري و خانم نيك‌پور حدود يك ساعت شايد هم بيشتر صحبت كرد. بعد آمد بيرون و گفت اينها همان اصل كاري‌ها هستند بايد آنها را نابود كنيم. من با او مخالفت كردم‏، گفتم آنها را به مركز اجرايي ببريم، ولي گفت خير ما كه از اينها مدركي نداريم. اگر به مركز اجرايي ببريم آنها را آزاد مي‌كنند. گفتم خوب منظور چيست. گفت بايد آنها را بكشيم، اينها خيلي خلاف‌كارند، اگر آزاد شوند ممكن است فردا محتاطتر عمل كنند و ديگر نشود آنها را دستگير كرد. ولي با همه اين احوال من مخالفت كردم. تا اينكه خيلي به من اصرار نبود و گفت حداقل استخاره بگير چون استخاره گرفتم و خيلي براي كشتن آنها خوب آمده است‏، تو هم استخاره بگيرد. بعد من استخاره گرفتم، ديدم عدد 6 آمد. يعني تعجيل در انجام عمل. پس من كه فكر مي‌كردم در هر كاري بايد استخاره كرد وقتي ديدم خوب آمد قبول كردم....او (محمدرضا نژادملايري) را داخل آب هول داديم. علي ملكي كه در آب بود، روي سر و گردن او ايستاد، و من و سيلمان جهانشاهي هم روي كمر او ايستاديم... در اولي كه او را داخل آب انداختيم خيلي خودش را تكان مي‌داد... اما كاري نمي‌توانست بكند.

سليمان جهانشاهي :

بعد از آن كه به شهره نيك‌پور دستبند زده و او را به صورت داخل آب انداخته هنگامي كه داخل آب خود را روي شهره نيك‌پور قرار داده رفتم روي شهره نيك‌پور كه موبايلم با آب تماس گرفت و سوخت ... او تمام كرده بود.{ محمدرضا نژادملايري و خانم نيك‌پور از مواردی بودند که بعداً مشخص شد دوستانمان اشتباه کرده اند.



نمي دانم قضات محترم در هنگام صدور حكم اصلا به این نكته توجه مي فرمودند كه به مجازات نرسيدن چنين افرادي چه تاثيري مي تواند بر جامعه داشته باشد . به راستي جامعه اي كه در آن هر كسي بتواند با اعتقاد به مهدور الدم بودن ديگران (بدون تشکیل هیچ دادگاهی و یا حداقل اطلاعات حقوقی؛ کما اینکه در دو مورد کاملاً به اشتباه خود پی بردند) آنها را به طرز وحشيانه اي بكشد و از چنگال قانون بگريزد، چگونه جامعه اي خواهد بود؟

آيا چنين جامعه اي براي ما مردم یا حتی خود دست اندركاران امور و خانواده اي محترمشان جاي امن و خوشايندي خواهد بود ؟ اين ها سوالاتي است كه من هنگام پرسيدنشان به وحشتی بيش از محمد حمزه مصطفوي و يارانش در هنگام انجام جنايت دچار مي شوم.

هیولا در شهر

نوشته شده در یکشنبه دوم اردیبهشت 1386 ساعت 18:41 شماره پست: 9
زندگی بدل به هیولای دهشتناکی شده است و گلویم را بدجور فشار می دهد. دوباره دارم بدل به همان بچه همیشه ناراضی راهنمایی دلشاد می شوم، با این تفاوت که این بار آنچه مرا به این سو می برد دغدغه های زندگی شخصی ام نیست بلکه هجمه همه جانبه تاریک اندیشی است به تمام بالا و پایین زندگی جمعی ام و ما تبدیل به انسان های وامانده ای شده ایم که به هر خس و خاشاکی دست می اندازیم.
داستان تبرئه قاتلان قصی القلب و فاسد در کرمان که شاید خودشان هم به نوعی قربانی هژمونی گفتمان مذهبی هستند، تبدیل به یکی از همین بغض هایی شده است که راه نفس را می بندند. جالب این که یک نفرشان در اعترافاتش گفته است بر اساس محتوای نواری از مصباح به این نتیجه رسیده و هنوز هیچ کس در این مملکت جرأت این را پیدا نکرده که از این نماد اسلام سیاسی بپرسد که...........
برخورد با بدحجابی هم که آغاز شده و باز امروز این زنان و دختران این خاکند که باید بیش از پیش از وحشت مزدوران (خود تیره روز) رژیم نفس هایشان را سینه حبس کنند.
پیشترها چنین صحنه هایی را که می دیدم عمیقاً دلم می خواست خون این جلادها را برکف آسفالت های کثیف شهر بریزم( و راستش را که بگویم آنچه مانع من می شد جز ناتوانی، ترس و علاقه به زندگی شخصی ام چیزی نبود) ولی امروز در عین نفرت دلم برای همین احمق های بدبخت هم بدجوری می سوزد و از طرف دیگر می دانم خشونت خواسته این رژیم است و بهترین توجیه برای سرکوب هر مبارزه و فعالیت آرام و مدنی. گرچه کم کم این ها دیگر به جایی رسیده اند که به دنبال توجیه هم نمی گردند و گرنه دستگیر کردن آدم ها در پارک به جرم صحبت کردن با مردم و جمع آوری امضا چه توجیهی می تواند داشته باشد.
بله؛ تبدیل به بیمار لاعلاجی شده ام که حتی توهم دارو نیز دیگر به هیجانش نمی آورد و دیگر شراب هم به سرابش نمی برد.
جامعه یک چرخه فاسد و فاعلیت پارادوکسیکال است که در آن همه ما هم قربانی و هم مجرم، هم مقتول و هم قاتل، هم زندانی هم زندان و هم زندانبان، هم مرده و هم قبرستان شده ایم. ما جمهوری اسلامی ها و احمدی نژادها را می سازیم و جمهوری اسلامی ها ما را وادار می کنند تا یکدیگر را بیازایم و بکشیم:

"آنگاه قرار نهادند که ما و برادرانمان يکديگر را بکشيم واين کوتاه ترين طريق وصول به بهشت بود"

حمزه و دوستانش در کرمان و نیروهای نظامی و انتظامی در سراسر ایران همان یهودیهای اردوگاه تریبلینکا هستند، که تنها برای ساعتی بیشتر زیستن همنوعانشان را می کشتند و می سوزاندند و ما بقیه قربانیانیانیم که در عین نفرت از آنان باید برایشان دل هم بسوزانیم که قربانیان جامعه ای هستند که ما ساخته ایم.
واقعاً دلم می خواهد نه فکر کنم و نه فکر کنم که دارم فکر می کنم. دلم می خواهد بخوابم؛ آنقدر بخوابم تا این روزها تمام شود ولی از شوربختی نه خوابم می برد و نه باور می کنم که اگر بخوابم و اگر بخوابیم این روزها هرگز به انتها برسد:

"با من امید معجزه از هیچ کس، وز هیچ سوی نماندست"

بابک احمدی، فردا در دانشکده حقوق

نوشته شده در شنبه بیست و پنجم فروردین 1386 ساعت 17:30 شماره پست: 6
بابک احمدی، نویسنده و روشنفکر ارزشمند ابرانی صاحب آثار:

• آفرینش و آزادی، جستارهای هرمنوتیک و زیبایی شناسی.
• از نشانه‌های تصویری تا متن.
• امید بازیافته، سینمای آندری تارکوفسکی.
• باد هر جا بخواهد می‌‌وزد، اندیشه‌ها و فیلم‌های روبر برسون.
• تصاویر دنیای خیالی، مقاله هایی درباره سینما.
• چهار گزارش از تذکرة‌الاولیاء عطار.
• حقیقت و زیبایی، درس‌های فلسفهٔ هنر.
• خاطرات ظلمت، دربارهٔ سه اندیش گر مکتب فرانکفورت.
• ساختار و تأویل متن.
• ساختار و هرمنوتیک.
• سارتر که می‌‌نوشت.
• کتاب تردید.
• مارکس و سیاست مدرن.
• مدرنیته و اندیشهٔ انتقادی.
• معمای مدرنیته.
• واژه نامهٔ فلسفی مارکس.
• هایدگر و پرسش بنیادین.
• هایدگر و تاریخ هستی.
• کار روشنفکری
فردا بیست و ششم فروردین ماه، ساعت پانزده، در دانشکده حقوق دانشگاه تهران در مورد نطریه انتقادی سخنرانی خواهد کرد.
مدت زمانی نیز پس از جلسه برای پرسش و پاسخ در نظر گرفته شده است.

برخورد

شنیده شده در بعضی مناطق تهران نیروی انتظامی اقدام به جمع آوری ماهواره ها کرده که البته عجیب هم نیست از طرفی برخورد با بد حجابی هم اعلام شده و حتی با عنوان ریز موضوع.
شاید کمی سخت باشه گفتن اینکه این مسئله هم ناراحت کننده ست هم خوشحال کننده ، ناراحت کننده ش که همه می دونن و دیگه نیازی به تکرار نیست اما خوشحال کننده ازین بابت که بیشتر مردم درگیر جریانات میکنه و گرفتن کوچکترین آزادی ها هم به مسائل اقتصادی اضافه می شه و خیلی ها رو به اندیشه مبارزه می ندازه و دوری مردم از حاکمیت بیشتر بیشتر توجیه می کنه این که هیچ کس حتی عرصه خصوصی برای خودش نداره خیلی ظالمانه ست و انگار همه تا درگیر مستقیم این مسائل نشن به فکر نمی افتن که بالاخره باید کاری کرد...

اعترافات

آقا می خواین فحش بدین، بگین فاشیستم، بگین ضد انسانیتم یا هرگونه مطلب دیگه ای که علاقه مندید میتونین بگین، ولی من باید اعتراف کنم که با اعترافات این نظامی انگلیسی خیلی حال کردم.
حالا چراشو باید توضیح بدم. نخست اینکه ما تنها مردمی در دنیا نباشیم که معنای اعترافات تلویزیونی در مکانی نامعلوم، پس از اعمالی نامعلوم! و اینسوی پرده ای که آنسویش نامعلوم را می دانیم و جهانیان نیز در این آگاهی با ما شریک می شوند.
نکته هیجان انگیز دیگه اینه که برخلاف روشنفکران و دانشجویان ملت غیور ما که بعد از اعترافات کاملا داوطلبانه و بیرون آمدن دیگه برای کسی مهم نیست که در چه شرایطی اعتراف کردن و حتی اگه براشون مهمم باشه اونا جرآت توضیحشو ندارن این ملوانان بریتانیایی آدمهای بی صاحبی نیستند و پس از تحویل به کشور متبوعشان احتمالا مطالب جالبی را حتما به دروغ و تحت شکنجه!حکومت جنایتکار بریتانیای کبیر در مورد شرایط روحی و یا شاید حتی جسمی اعترافاتشان خواهند گفت که مسلما و قطعا ما هیچ کدام را باور نخواهیم کرد.
البته باید توضیح داد که سربازان گمنام و دیگر نیروهای نظام مقدس نیز که از هوش سرشاری برخوردارند از این مطلب تا حدی آگاهند، از مهمان نوازی و لطف فراوان تا آن حد که به دگراندیشان و دانشجویان روا داشته اند خودداری کرده اند و آنچه احتمالا این روزها به سر ملوانان انگلیسی نیامده است!!! فقط تصویری از روزهای خوش برادران و خواهران وطنیمان است. حداقل امیدوارم وگرنه که...
همونطور که رضا از قبل گفته بود که ما حرف ملوانان انگلیسی را در مورد رفتار بد دولت ایران و شرایط روحی در زمان اعتراف باور نمی کنیم، باور نمی کنیم:
منم فقط جهت اطلاع دروغ هایی رو که بنگاه شایعه پراکنی بریتانیا !!!!مثل همیشه به دروغ منتشر کرده براتون کپی می کنم تا با مطلب قبلی مقایسشون کنین:
ملوانان بریتانیایی در اولین کنفرانس مطبوعاتی پس از آزادی با قرائت بیانیه ای به شرح ماجرای دستگیری خود در آبهای خلیج فارس پرداخته و گفته اند که بیشتر روزهای بازداشت در ایران را در انزوا و تحت فشار روانی بوده، به آنها چشمبند زده شده بوده و به تناوب بازجویی می شده اند.شش تن از پانزده سرباز نیروی دریایی بریتانیا که پس از دوازده روز بازداشت در ایران آزاد شدند، بعد از ظهر جمعه ششم آوریل (هفدهم فروردین) در کنفرانسی مطبوعاتی در شهر چیونور استان دوون انگلستان شرکت کردند و بازداشت خود را 'غیرقانونی' خواندند.در این بیانیه آمده است که نیروهای بریتانیایی به هنگام بازداشت در آبهای عراق بوده اند و در بازجویی ها به آنها گفته شده در صورت اعتراف به کشورشان بازگردانده می شوند و در غیر اینصورت ممکن است تا هفت سال به حبس محکوم شوند.
مرگ بر انگلیس جنایتکار!!!

قطعنامه!!!

امشب قطعنامه ۱۷۴۷ یا همون قطعنامه سوم با ۱۵ رأی موافق ناقابل دربرابر صفر رأی ممتنع و مخالف تصویب شد. باید به مسئولین نظام که موفق شدن این طوری اجماع جهانی به دس بیارن آفرین گفت. نمی دونم آخرین مسأله ای که کشورهای جهان اینطوری روش اتفاق نظر داشتن چی بوده. احمدی نژادم نهایتاً تصمیم کبرا رو گرفت و به جلسه نرفت تا دیگه از هاله و ماله و این حرفام خبری نباشه. نوشتن که مصدق موقعی که می خواس شخصاً به نیویورک بره و دادخواست ایران در مورد نفتو تو جلسه شورای امنیت مطرح کنه گفته بوده که اگه بی نتیجه از جلسه خارج بشه خودشو می کشه یا یه چیزی تو این مایه ها. کاش احمدی نژادم همین حرفو می زد و به جلسه میرفت! گرچه ایشون با شعارای انتخاباتیش و دیگر مسائل ثابت کرده که دیوار حاشا گاهی از برجهای دوقلوی مرحومم بلندتره. امشب سیمای جمهوری اسلامی مصاحبه یه شبکه فرانسوی رو با ایشون پخش می کرد و مجری تلویحاً داستان سخنرانیش تو امیرکبیرو پرسید. محمود خان هم با اعتماد به نفس فراوان همیشگی فرمودن که چون اصولاً دیدارهاشون بدون هیچ گونه تمهیدات امنیتی برگزار می شه و مراقبتی ازشون نمی شه در بین ۲۰۰۰ نفر ۱۰۰ تا مخالفم پیدا میشه! واقعاً خیلی دلم می خواد بدونم اگه سالنو با بسیجیای دانشگاه امام صادق پر نمی کردن چه اتفاقی می افتاد. بازم دم بچه های امیرکبیر گرم که هرجور بود با هر آرسن لوپن بازی یه تعداد رفتن تو سالن و ....
راستی تو یه بخش از مصاحبه دکتر به خودشون اشاره کردن و فرمودن: این زبان ملت ایران است. این منو یاد یه داستانی درباره رضاخان که طرفداراش بهش پدر ملت ایران میگفتن و شعری از میرزاده عشقی انداخت که اول نوشتمش و بعد به دلیل عدم جرأت و اینکه این قراره یه وبلاگ مشترک باشه پاکش کردم. هر کی قضیه رو نشنیده و می خواد بدونه شخصاً ازم بپرسه. تاچه پیش آید...