نوشته شده در دوشنبه دوازدهم اسفند 1387 ساعت 14:32 شماره پست: 96
چونان یخی بر ساحل تابستان آب نخواهم شد
سپیده دمی با نسیمی فرو خواهم شکست؛
چون درخت موریانه خورده ای که هنوز شاخه هایی سبز دارد.
سپیدی مویم را اینجا کسی نخواهد دید؛
شکستن صدایم را کسی نخواهد شنید؛
ناپدید خواهم شد، چون سایه ای در تاریکی.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر